117. [mini recenzja] OLIMPOS #2 ~Aki

Tytuł PL: Olimpos
Tytuł JP: オリンポス [Orinposu]
Autor: Aki
Wydawca JP: Ichijinsha
Wydawca PL: Studio JG
Ilość stron: 178

Data wydania JP: 2009
Data wydania JP: 2014 (sierpień)

Ganimedes, najmłodszy książę Troi, dorasta w szczęściu i dostatku. Pewnego dnia, podczas parady z okazji osiągnięcia przez niego pełnoletności, zostaje porwany i uwięziony w tajemniczym wymiarze, zwanym Ogrodem Bogów. Tam czasem odwiedza go Apollo – bóg, który nigdy nie kłamie. Choć otoczony pięknem kwiatów i rozgwieżdżonego nieba, Ganimedes czuje ciężar narzuconej mu niewoli i wiecznego życia.

A wkrótce nastaną dla niego kolejne dni próby.

Nie wiem jak, ale stało się tak, że zapomniałam o napisaniu drugiej recenzji Olimposa... Planowałam ją jakoś na wakacjach w tamtym roku. Jak widać moje plany trochę się pozmieniały. Ale to nic. Jest to ostatnia taka recenzja dla tomiku, który jest jednocześnie drugim, jak i ostatnim w serii.

Słyszeliście kiedyś o książkach z serii Myśl-nik? Głównym założeniem tego projektu jest wydawanie książek, które w zabawny i inteligentny sposób opowiadają o trudnych tematach. Kiedy skończyłam czytać Olimposa, poczułam się, jak po przeczytaniu jednej z książek z tej serii. Nie ukrywam, że niesamowicie skupiłam się na tym, co mówią postaci i ich rozumowanie nie wydawało mi się głupie. W końcu bogowie próbowali zrozumieć człowieka, a dokładniej mówiąc jego oddanie religii. Niejednokrotnie zostało podważone to, co człowiek robi ku czci swoich bogów – co w tym wszystkim najlepsze – przez samego boga, Apolla. Pod tym względem z pospolitego czytadła, za jakie uważałam Olimposa, manga stała się niezwykle wymagającą skupienia lekturą. 

„Zbyt jasne światło razi w oczy. O wiele trudniejsze jest życie człowieka cnotliwego niż tego, kto nie boi się czasem zgrzeszyć. Każdy doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Nikt jednak nie wykrzyczy tych słów z dumą w biały dzień. Z takimi poglądami należy chować się przed ludzkim wzrokiem. A gdzie jeśli nie w ciemnościach podziemi?” ~Hades

Jednak to, że sama treść dialogowo-monologowa mnie wciągnęła nie znaczy, że fabuła jest niesamowicie angażująca. Nie ma tam, zbyt gwałtownych zwrotów akcji. Po prostu nie wyczuwa się jej. Myślę, że to ze względu na jej otwarte zakończenie. Sprawa uwięzionego Ganimedesa przygasa, a tomik skupia się na przybliżeniu postaci Apolla – Słońca. Nie jest to też zupełne odbicie mitologii jaką my – ludzie, znamy. Kiedy jedna kobieta rozmawiająca od kilku dni z Apollem wymienia imiona dwunastu bogów olimpijskich, bóg Słońce nie zna przynajmniej połowy z nich. Zaczęło mnie ciekawić, w jaki sposób losy Apolla potoczą się dalej, ponieważ zaczął się zmieniać. Krócej mówiąc, czytelnik mógł poznać zachowania bogów, a to mnie niesamowicie wciągnęło. :D A jeszcze do tego jest Hades! <3

Pisząc tę recenzję, czuję się troszkę jak wariatka, ponieważ nie namyślałam, się aż tyle, od czasu kiedy czytałam Zbrodnię i Karę, a mam do czynienia z mangą! W dodatku dość niepozorną, ponieważ myślałam, że będzie to zwykłe czytadło, które zapcha mi czas wolny. Przyznaję się, że nie pamiętam dokładnie drugiego tomiku. Nie wiem, czy też tam były takie boskie „rozkminy”. Jeżeli tak, to chyba wrócę się do tomu pierwszego, bo co jak co, ale uwielbiam to uczucie, kiedy coś mnie tak zaabsorbuje, że zapominam o bożym świecie. :3

Ocena fabuły: 7/10 (bardzo dobra)

Ocena postaci: 10/10 (arcydzieła)

Ocena „kreski”: 8/10 (rewelacyjna)

OCENA OGÓLNA: 25/30 (83% - świetne)