103. TOKYO GHOUL #1 ~ Sui Ishida

Tytuł PL: Tokyo Ghoul

Tytuł JP: 東京喰種 [Toukyou Kushu]

Autor: Sui Ishida

Wydawca JP: Shueisha

Wydawca PL: Waneko

Ilość stron: 224

Data wydania JP: 2011

Data wydania PL: 2015 (kwiecień)

Tokyo przestaje być bezpiecznym miejscem dla ludzi. Liczba tajemniczych morderstw wzrasta, a policja nie może z tym nic robić. Jedynym logicznym wyjaśnieniem staje się istnienie ghuli – stworzeń żerujących na ludzkiej padlinie. Ken Kaneki jest studentem literatury na pierwszym roku. Wraz z przyjacielem odwiedzają kawiarnię, w której młody student poznaje piękną dziewczynę. Okazuje się, że tak jak on, ona lubi książki i postanawiają umówić się na wspólne wyjście do księgarni. Wtedy jeszcze Kaneki nie wiedział kim tak naprawdę jest piękna nieznajoma i ile ta znajomość wprowadzi zmian w jego dotychczasowym życiu.

Gdy myślę o Tokyo Ghoulu w głowie pojawia mi się hasło: tytuł kontrowersyjny. Bo jakby nie patrzeć, mięso (ujmijmy to w ten sposób) lata tam od lewej do prawej, z góry na dół i po przekątnej. I chociaż szata graficzna jest bogata w takiego rodzaju festiwale to sama historia skrywa w sobie pewne prawdy, które na pierwszy rzut oka nie są takie znów płytkie. Oczywiście ja jestem po obu sezonach anime, ale prócz wyglądu postaci chyba wyrzuciłam całość z głowy. Kto oglądał ten wie czemu tak postąpiłam, oraz ten kto czytał moje wczesne wpisy również jest świadom, że mangę stawiam dużo wyżej nad animację. Dlatego też uważam, że również Tokyo Ghoul wypada o wiele korzystniej jako manga.

Po pierwsze – historia wydaje się bardziej pełna. Każdy szczegół jest przemyślany i ma swoje miejsce. Weźmy na ten przykład pojawiający się tytuł książki. Oczywiście jest on wymyślony na potrzeby mangi, ale „Jajko czarnej kozy”, z tego co opowiadają postaci, jest bardzo adekwatne do sytuacji, która przytrafiła się Kanekiemu. Nie ma co ukrywać, bowiem wiele z Was wie, co takiego spotyka Kanekiego. Chłopak staje się po części ghulem. Przez cały pierwszy tomik poznajemy wraz z bohaterem okrutny świat w jakim muszą żyć te stworzenia. Jak się okazuje później nie jest on aż tak okrutny jak to opisują ludzie. I znów zapala mi się lampka z napisem „Kontowersja”.

W świecie Sui Ishidy najwyżej w łańcuchu pokarmowym stoi właśnie ghul – piekielnie silne, za zdolnościami regenerującymi stworzenie, żywiące się ludzkim mięsem. Dodatkowo mogą one żyć tuż obok swojej zwierzyny. Ludzie, podobnie jak w Ataku Tytanów, próbują walczyć z czyhającym na ich życia niebezpieczeństwem, za pomocą sił specjalnych. Ale w tym tomiku wszystko skupia się wokół tragedii Kanekiego, dlatego nie ma zbyt wiele informacji na temat BSG (w anime CCG lub „gołębie”; siły specjalne od spraw ghuli).

Po drugie – można chwilę pomyśleć. Czytając pierwszy tomik można zadawać sobie wiele pytań – np.: kim tak naprawdę jest człowiek?; albo układać stwierdzenia typu: Ghule od urodzenia musiały żyć w cieniu i strachu, bo przez to kim są mogą stracić życie. Wiem, że wygląda to tak jakbym wyciągała to wszystko na siłę z tej mangi, ale wierzcie mi, ja tak myślałam. Chcę też zaznaczyć, że nie można stwierdzić do końca gdzie jest dobra, a gdzie jest zła strona. Na początku jednoczymy się z ludźmi – ghule to zło, ale poznając ich świat zaczynamy więcej rozumieć i widzimy, że nie każdy z nich pragnął takiego życia – człowiek to zło, które ich nie rozumie. I nagle w pewnym momencie dochodzi to konfrontacji tych dwóch stwierdzeń, co tworzy pustkę w głowie czytelnika. No cóż, chyba za bardzo się wczułam...

Po trzecie – Kaneki nie jest wku... bardzo denerwującą, książkową wersją dziecka neo. W anime było dla mnie katorgą słuchać o jego zmieniającym się życiu. W mandze zostało to opisane, jak w dobrej książce, którą z chęcią przeczytałabym (Waneko, jak komiksy to może LNy?). Tak oto Kaneki stał się jedną z postaci, których darzę sympatią. Jednak z tych osób, jakie pojawiły się w pierwszym tomiku TG, najbardziej lubię Touke. Chociaż jest ghoulem to pracuje wśród ludzi i stara się żyć jak normalna dziewczyna. Chyba po prostu lubię postaci kobiece, które nie są dziamdziami i potrafią sobie poradzić. Zdecydowanie lubię również przyjaciela Kanekiego – Hida. Taka pocieszna duszyczka i „mamusia” w jednym. Pojawia się również Nishiki – starszy kolega naszych studentów (Hide również studiuje) z lekką obsesją na punkcie hierarchii, który jest ghulem; szef kawiarni Anteiku – również ghul oraz Rize – dziewczyna w której zadurzył się Kaneki, ghul. Myślę, że Tokyo Ghoul posiada bardzo ciekawe postacie oraz są one bardzo złożonymi personami. Da się wyczuć, że każda z nich przeszła w życiu ciężkie chwile. To niesamowite, że kilka kresek składających się na obrazek i wyobraźnia potrafią stworzyć iluzję żywych osób.

Przejdźmy teraz do kreski. Stali bywalcy na moim blogu pewnie teraz zdziwią się tym co napiszę, ale wierzcie mi, nikt mnie nie podmienił! Uwaga. Kreska w Tokyo Ghoul bardzo mi się podoba. Chociaż czasami perspektywicznie kształty ludzkiej sylwetki wygląda przekomicznie to jest coś w tych kadrach, co sprawia, że wgapiam się w nie przez dłuższą chwilę. Poza tym uwielbiam obwolutę i wszystkie kolorowe obrazki autora. Nie będę z tego robić wielkiej tajemnicy, więc podzielę się z Wami, że w moich zbiorach posiadam mini artbook z Tokyo Ghoula – Zakki. To chyba wystarczy aby potwierdzić moje zakochanie w kolorowych grafikach. :D Co do środka komiksu to na pewno oko zawiesza się na chwilę na rozrysowaniu scen walki. W pamięć na pewno zapadł mi moment kiedy to Touka powstrzymała Nishikiego. Duże „wow” wymsknęło się z moich ust. I chyba właśnie dynamika zamknięta w poszczególnych kadrach mnie urzekła. Mam nadzieję, że z tomiku na tomik będzie co raz lepiej i będę mogła ocenić kreskę Sui Ishidy jako arcydzieło.

Kiedy Waneko ogłosiło, że będzie wydawać Tokyo Ghoul byłam bardzo zdziwiona. Myślałam, że ten tytuł trafi w ręce JPF’u, ponieważ był to jeden z tytułów potencjalnej nowości. Cieszę się, że udało się szybciej wydać tytuł w Polsce za pośrednictwem Waneko. Myślę, że nie zawiodłam się wydaniem, ani też tłumaczeniem. Wszystko czytało się bardzo dobrze, no chociaż zastanawiam się czy nie powinno się pisać „ghoul” zamiast „ghul”. Z początku myślałam, że to może literówka, ale ten wyraz przewija się przez cały komiks w takiej spolszczonej wersji, dlatego sama postanowiłam, że w recenzji również będę pisać „ghul”. To co najbardziej mnie zabolało w polskim wydaniu to brak kolorowych stroniczek w środku. Szczególnie tych z „kolorowymi” grafikami jak z okładki (gdzieś tu fruwają dookoła). Ale i tak nie ma co wiele narzekać, ponieważ Waneko odwaliło kawał dobrej roboty. Mogłabym cały dzień macać ten tomik oprawiony w matową obwolutę. x3

Podsumowując. Liczę na to, że manga będzie dużo lepsza od anime, które momentami było nudnawe. Również chciałabym mieć takie niespodzianki jak z Kanekim – dzięki wersji papierowej poznałam na nowo tę postać, a przez to zaczęłam darzyć go jako taką sympatią. Ale największym zaskoczeniem dla mnie była moja własna reakcja na rysunki autora. Nie spodziewałam się, że zadziałają na mnie – osobę, która kocha urocze shoujo oraz dokładność. Ile jeszcze niezapowiedzianych wrażeń przyniesie mi Tokyo Ghoul. O tym przekonam się w już w tym miesiącu, po premierze drugiego tomiku. A ile Wam niespodzianek zgotował Tokyo Ghoul?

„Żaden ze mnie bohater. Jestem zwykłym studentem. Lubię czytać książki. Jeśli jednak ktoś napisałby powieść na podstawie moich doświadczeń z pewnością byłaby to tragedia.” ~Kaneki Ken

Ocena fabuły: 10/10 (arcydzieło)

Ocena postaci: 9/10 (rewelacyjne)

Ocena „kreski”: 9/10 (rewelacyjna)

OCENA OGÓLNA: 28/30 (93% - najlepsze z najlepszych)

Przepraszam, że tak późno, ale miałam trochę bieganiny w moim miasteczku. To tu to tam i tak to się wszystko poprzesuwało... Właśnie siadam już do pisania kolejnej recenzji na jutro i może uda się napisać jeszcze na dzień kolejny. :P Także ten. Mam nadzieję, że miło się czytało i zapraszam na kolejne publikacje. :D

Plan, którym się obecnie posługuję:

Wt – recenzja

Śr – mini recenzja

Czw – recenzja

Pt – zmiennie (suprajsy i takie tam. :3)

Sob – mini recenzja