106. PANDORA HEARTS #1 ~ Jun Mochizuki

Tytuł PL: Pandora Hearts

Tytuł JP: パンドラハーツ [Pandora haatsu]

Autor: Jun Mochizuki

Wydawca JP: Square Enix

Wydawca PL: Waneko

Ilość stron: 182

Data wydania JP: 2006

Data wydania PL: 2012 (październik)

Oz Vessalius wiedzie spokojne życie dziedzica książęcego rodu. Spędza całe dnie na zabawie i niczego mu nie brakuje. Wszystko się jednak zmienia, gdy w swoje piętnaste urodziny w trakcie tradycyjnej ceremonii wkroczenia w dorosłość zostaje wtrącony do Otchłani przez grupę zakapturzonych napastników. Spotyka tam tajemniczą Alice i razem z nią rozpocznie największą przygodę swojego życia...

Niedawno obserwowałam wielkie, książkowe boom na Alicję z Krainy Czarów. Może nie dosłownie tej książki, ale jakieś części znanej Lewisowskiej bajki przeobrażonej do wizji innego autora. Przez to ostatnio zaczęłam czytywać tytuły z tymże motywem – Alicja w Krainie Serc, Are you Alice? oraz na nowo Pandora Hearts. Do napisania recenzji popchnęła mnie prośba jednej z czytelniczek bloga. A jeżeli jest potrzeba to czemu nie napisać kilku słów? W dodatku, jeżeli jest to jedna z tych serii, które bardzo sobie cenię?

Pandora była jedną z moich pierwszych serii. Dokładnie, którą to nie pamiętam, ale na pewno zamykała się w pierwszej dziesiątce. Dziś wytrwale zbieram tomiki tej serii i muszę powiedzieć, że jestem z niej bardzo zadowolona. Kiedy zaczęłam na nowo czytać pierwszy tomik, zobaczyłam jak duży postęp zrobiła autorka oraz to jak dużo zostało przemyślane. Zdecydowanie z Pandora Hearts da się dobrze bawić. Jest tu trochę humoru – bo jak to taka manga bez jakiegoś suchara! – trochę grozy, tajemnicy i dramatyzmu. Czyli jakby nie patrzeć przepis na murowany sukces. Wystarczy dodać do tego kilka postaci, które przypadną do gustu większości czytelników – niesforny paniczyk, charakteryzowany na emo przyjaciel, wariat z lalką i kilka panienek mniej lub bardziej wytwornych – oraz niczego sobie kreskę. I voilà taka ładna i smaczna mangusia.

Ale, ale! Muszę powiedzieć jeszcze coś. Do Pandora Hearts mam do niej bardzo sentyment. Gdybym kiedyś pisała o tej mandze na pewno moja ocena byłaby subiektywna. I to bardzo subiektywna. Teraz czuję się bogatsza o jakieś recenzenckie doświadczenie, dlatego widzę różnicę między tą mangą a na przykład Lamentem Jagnięcia. Lecz serduszko i tak będzie stawiało Pandorę na równi z takimi kultowymi tytułami. Bo jak tu nie uwielbiać historii o chłopcu, który pomimo swojego wieku musiał bardzo szybko wstąpić do świata dorosłych, świata ciężkich i poważnych decyzji. Pamiętam jak z wielką niecierpliwością oczekiwałam kolejnych tomików, a teraz czytając ponownie tomik pierwszy przypomniałam sobie jak bardzo pokochałam wersję mangową. Gdyby nie Jun Mochizuki i jej manga nie pokochałabym tak japońskiego komiksu.

(To już czwarty akapit!? Oj. To może w końcu zacznę się streszczać). Trudno powiedzieć, co dokładnie przyciąga mnie do tego tytułu – czy bardziej jest to zasługa fabuły i bohaterów, czy może cudnej i słodziaśnej kresce, a może obu. Myślę, że jest to tytuł dla osób, które lubią czasy wiktoriańskie, czy po prostu historie pokazujące wytworne wychowanie. Wiele jest takich tytułów – np. Kuroshitsuji, Książę Piekieł – ale dla mnie Pandora była pierwsza. Chociaż Kurosza również ubóstwiam... (Eh. Ciężko idzie z tą recenzją...) Ale! Nie ważne ile razy przyjdzie mi czytać Pandorę. Zawsze będzie mnie wciągać na nowo. Nie pominę ani stroniczki, nawet ani jednej chmurki. Po prostu będę ponownie rozkoszować się tą intrygującą i pomysłową historią.

Ocena fabuły: 8/10 (rewelacyjna)

Ocena postaci: 8/10 (rewelacyjne)

Ocena „kreski”: 9/10 (wybitna)

OCENA OGÓLNA: 25/30 (83% - świetne)

Wyszło trochę krócej niż chciałam, ale naprawdę było to dla mnie wyzwanie pisać o Pandorze. Może po prostu musze chwilę dać mózgowi odpocząć, bo nic innego już od kilku dni nie robię, jak czytam mangi i próbuję coś wykrzesać. Trzeba się wyciszyć.

Kolejne posty już mam terminowo zaplanowane, ale teraz najważniejsza część – trzeba to wszystko napisać! Musze jeszcze przemyśleć sprawę piątku. Pomysł mam, ale czy będę w stanie go zrealizować... Pewnym jest to, że będą recenzje artbooków. Tak, Aypa wzbogaciła się o kilka miłych dla oczka książeczek. :3 Po części chcę wystartować z tym pomysłem, aby w Polsce zaczęły pojawiać się – przynajmniej raz na rok, jakieś fajne ilustrowane wydania. Wiem, że nasz rynek jest taki a nie inny, ale może coś się da z tym zrobić. :D Lecz taka recenzja będzie pojawiać się raz na trzy tygodnie. Dlatego mam mały dylemat jeżeli chodzi o zapełnienie tych piątków, którym to akurat recenzja nie przypadła w zaszczycie. :P Pożyjemy zobaczymy. :D (chyba to zdanie zaczynie być moim życiowym motto...)

Poza tym cieszę się, że tyle osób czyta moje wypociny. Naprawdę! Myślałam, że po tej krótkiej przerwie frekwencja spadnie i się nie będzie chciała podnieść, a tu taka niespodzianka. Bardzo Wam wszystkim dziękuję! ^^

Zbliża się tez już drugi rok tego blogaska. Kiedy to to minęło?! O.o