116. 5CM NA SEKUNDĘ ~ Makoto Shinkai x Yukiko Seike

 

Tytuł PL: 5cm na sekundę: Historie o dystansie, jaki dzieli ludzi

Tytuł JP: 秒速5センチメートル [Byousoku 5 Senchimeetoru]

Scenariusz: Makoto Shinkai

Ilustracje: Yukiko Seike

Wydawca JP: Kodansha

Wydawca PL: Studio JG

Ilość stron: Tom I: 236; Tom II: 232

Data wydania JP: Tom I: 2010; Tom II: 2011

Data wydania PL: Tom I: 2015 (marzec); Tom II: 2015 (kwiecień)

Akari Hinohara wraz z rodziną po raz kolejny przeprowadza się. Tym razem do Tokyo. W szkole, do której uczęszcza poznaje chłopaka – Takakiego Tano. Tak samo, jak ona chłopak wielokrotnie przeprowadzał się z rodzicami. Dzieci znajdują wspólny język i stają się najlepszymi przyjaciółmi.

Przychodzi czas wyboru szkoły gimnazjalnej Akari informuje Takakiego o tym, że jej rodzina znów się przeprowadza – tym razem na północny kraniec kraju, do Iwafune.

Pierwsza gimnazjum. Życie Tano zaczyna się zmieniać. Kontakt listowy z Akari już nie wystarcza. Wtedy też Takaki dowiaduje się o nowej posadzie rodzica na południu kraju w Tanegashimie – odległość między nim a przyjaciółką znów się powiększa.

Wraz z dalej idącymi wydarzeniami towarzyszymy Takakiemu. Jest on już w liceum. Jego myśli często krążą wokół Akari. W pobliżu pojawia się sympatyczna Kanae Saumida. Jest ona zakochana w Tano od pierwszego wejrzenia. Jej miłość jest jednostronna, o czym doskonale wie, ale nie potrafi przestać kochać Takakiego.

Myślę, że w końcu mój mangowy głód został zaspokojony. Od kilku postów piszę, że mam nastrój na historie niebanalne, ale również delikatne i wzruszające. W końcu czuję się spełniona. Ale nawet pomimo tego „humoru” 5cm na sekundę by mnie niesamowicie wzruszyło. Wydaje mi się, ze jestem pochłaniaczem takich mang, ponieważ zawsze czytam je z tak dużym zaangażowaniem, że kiedy widzę tylną okładkę jestem niesamowicie zdziwiona, że już koniec. Zdecydowanie ta manga porusza czytelnika i skłania go do refleksji. Podejmuje tematy, które dla niejednej osoby byłyby ciężkim przeżyciem. Tu właśnie podoba mi się to, że nie zostały one ukazane w sposób „greckiej tragedii”. Chociaż mogłoby się wydawać, że cały świat obraca się przeciw bohaterom, to i tak mają oni wpływ na swoje decyzje. Ich emocje nie są przerysowane, jak w kiepskim, niskobudżetowym  filmie. Wszystko wydaje się być naturalne, ludzkie.

"Myślę, że chciałbym zostać takim człowiekiem, żebym nie musiał wstydzić się, gdy kiedyś w przyszłości znowu cię spotkam"

Może to tylko moja opinia, ale wydaje mi się, że 5cm na sekundę ma niesamowity przekaz. Ukazane w tej mandze motywy niespełnionych marzeń, pragnień, odległości i czasu przeplatają się wzajemnie, co sprawia, że pojawiają się tu pewne prawdy i pytania. Np.: Czy marzenia mogą się spełnić samoistnie?; Czy przyjaźń na odległość jest w stanie przetrwać?; Czy możemy prawdziwie pokochać tylko jedną osobę? Jaśli tak, to czy to na pewno jest miłość? 5cm na sekundę uderza prosto w serce, a to czy jest gołębie, czy też z kamienia nie ma najmniejszego znaczenia. I tak po jakimś czasie się wzruszycie.

Patrząc na ilustracje do głowy od razu przyszła mi myśl, czy ich autor nie jest przypadkiem początkujący... Gdzie nie gdzie, widać nierówności i pogubione proporcje, ale i tak umykały mi one sprzed oczu. Moja uwagę przykuły szczegółowe tła i za to Yukiko Seike zasłużyła na mój szacunek. Poza tym nawet przy błyskawicznym przeglądaniu komiksu jesteśmy w stanie wyczuć, że historia nie jest zbyt dynamiczna. Jej fabuła płynie z kadru na kadr jednostajnie, czasem minimalnie przyśpiesza. To również jest piękne w tej mandze – mimo że jednostajnie czytało mi się 5cm na sekundę to wszystko przeżywałam wraz z bohaterami. Myślę, że to właśnie fabuła przysłoniła ilustracje. Ale tak, jak wspomniałam, moje serducho skradły realistyczne tła.

Oczywiście nie obeszło się bez wybrania w tej historii faworyta. Lecz powinnam była napisać, że faworytki. Możecie się zdziwić, ale bardzo polubiłam Kanae. Na początku, owszem, denerwowała mnie – bo liczyłam, że Tano znów pojedzie do Iwafune, ale z czasem zaczęła się otwierać. I zaczęłam jej współczuć. Nie mogła wyleczyć się z miłości do Tono. Do samego końca miała nadzieje, że może coś z tego będzie, ale kiedy przyszło co do czego, nie udało jej się powiedzieć do czuje do tego chłopaka. Ale i tak go kochała, na tyle na ile potrafiła. Kanae możemy poznać pod koniec pierwszego tomiku. Później jest ona stałym elementem pobytu Tono w Tanegashimie. Kiedy chłopak wyjechał do Tokio na studia, zrobiło mi się smutno, ponieważ myślałam, że już nie będę mogła czytać o Kanae. Ale udało jej się jeszcze załapać na ostatni rozdział. Ale co tam się działo, pozostawię za kurtyną milczenia. :D

Co do innych postaci to nie czułam z nimi jakiejś mocniejszej więzi. Oczywiście ich losy mnie kompletnie rozłożyły na łopatki, ale i tak najbardziej polubiłam Kanae. Chyba po prostu podświadomie nie jednoczyłam się z Akari czy Takakim – wiedziałam, że stanie się coś takiego, że będę mogła znienawidzić, którąś z tych postaci, jeżeli nie obydwie. A tak mój stosunek do nich jest troszkę wyższy jak naturalny.

"Coraz bardziej się ode mnie oddalasz. Kiedyś w końcu na pewno pokona mnie czas i dystans nie do przebycia. W mojej pamięci zatrze się Twój głos, Twoja twarz... Skąd można wziąć siłę, aby stawić temu opór?"

Pasuje napisać kilka słówek o polskim wydaniu. Niewątpliwym jest to, że Studio JG zasłużyło sobie na mój podziw, ponieważ nie dość, że jest moja ukochana wersja obwoluty (matowa z wybranym lakierem :3), to jeszcze komiks jest w powiększonym wydaniu. Cieszę się z tego, ponieważ będę mogła odłożyć te dwa tomiki obok Emmy, którą swoją drogą też uwielbiam. Poza tym cała reszta to jest standard jaki oferuje wydawnictwo: płynny tekst, brak japońskich onomatopei. Ale zapomniałabym o jednym! Prawie każda strona jest numerowana (Alleluja! Nie musiałam liczyć od „ostatniego” numerka).

W 5cm na sekundę poznałam trójkę osób, które nie wiedziały, jak podejść do przyszłych problemów. Miały kłopoty z wyborem ścieżek kariery oraz z wyzwoleniem własnych uczuć wobec innych. Ich decyzje bywały trudne, a przeszłość, o której łatwiej byłoby zapomnieć usilnie się ich trzymała. Po prostu pokochałam te historie. Być może nie należą do najweselszych, a o happy endzie nie ma też co pisać. Mam nadzieję, że przynajmniej niektórym z Was też drgnie serduszko. Doprawdy, życie pisze przeróżne scenariusze, a o tym przekonuję się już nie pierwszy raz.

Ocena fabuły: 10/10 (arcydzieło)

Ocena postaci: 9/10 (wybitne)

Ocena „kreski”: 6/10 (dobra)

OCENA OGÓLNA: 25/30 (83% - świetne)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Studio JG i Yatta.pl! <3