108. K-ON #1 ~ kakifly

Tytuł PL: K-ON!

Tytuł JP: けいおん！[Keion!]

Autor: kakifly

Wydawca JP: Houbunsha

Wydawca PL: Studio JG

Ilość stron: 120

Data wydania JP: 2008

Data wydania PL: 2015 (kwiecień)

Jak wiadomo istotnym elementem japońskiej edukacji jest bycie członkiem szkolnego klubu. Zwykle funkcjonuje ich tak wiele, że każdy powinien bez problemu znaleźć coś dla siebie. Co natomiast, jeśli nie mamy bliżej określonych zainteresowań, a natura poskąpiła nam talentów? W takiej właśnie sytuacji znalazła się Yui Hirasawa. Ostatecznie jej uwagę przykuł pewien mały podupadający klub muzyczny. W zasadzie trudno powiedzieć czemu, zważywszy na to, że dziewczyna na żadnym instrumencie grać nie potrafi. Gdy jednak ten mały mankament wychodzi na jaw, pozostałe członkinie, mocno zdesperowane faktem, że bez Yui liczba osób w klubie nie będzie wystarczająca, decydują się nauczyć ją grania na gitarze. Czy na ogniu czystego zapału da się przyrządzić zespół, od muzyki którego widowni nie uschnął uszy?

Wiecie jak to jest pisać tyle zdań w jeden dzień i nie zwariować? Jak wiecie to się podzielcie, bo ja chyba lekko zwariowałam w tamtym tygodniu. Kilka dni przerwy od pisania dobrze mi zrobiło i na nowo mogę cieszyć się swoim zajęciem (błogosławione automatyczne dodawanie na bloggerze!!). Oczywiście czas umilałam sobie między innymi czytaniem mang. Na pierwszy ogień w tym tygodniu idzie K-ON!, którego wydanie po prostu do mnie wołało!

Pójdźmy metodą rozbierania tomiku na części. Sam tomik nie jest jakoś bardzo obszerny. Ma ledwie ponad sto stron, ale jego format jest większy niż standardowa wersja od Studia JG. Nie wiem nawet, jak to nazwać, ale ten format sprawia, że sam tomik wydaje się być bardziej uroczy. Dla mnie jest po prostu idealny – zero zagięć i równo obcięty. Rzadko zdarza mi się abym tak piała nad jakimś wydaniem, a tu proszę! Aż boję się go dotykać, aby tylko mu nic nie zrobić. Dodatkowo jest moja ukochana obwoluta – matowa z błyszczącymi miejscami. Chyba, można uznać, że jest ona normą u JGsowskich (chyba tak to będzie odmienione?) mang. A takie rzeczy to się tylko chwali. :D

W środku możemy natrafić na osiem kolorowych stron, czyli cztery kartki. Naprawdę będę wielbić przez dłuuugi czas to wydanie. Chociaż troszkę, żałuję, że nie ma jeszcze więcej kolorowych stroniczek, ale i tak nie ma co narzekać. Jest się czym rozkoszować. Jak już jesteśmy przy względach estetycznych to może przejdźmy do kreski. Tak bardzo jak wydanie mnie oczarowało, tak jest wprost przeciwnie do rysunków. Są one bardzo proste i szczerze powiedziawszy, tyle. Bo gdyby nie lekkie zanurzenie w rastrach to te rysunki wyglądały by jak w kolorowance dla dzieci, czyli właśnie prosto. Osobiście gustuję w bardziej szczegółowych ilustracjach, dlatego kreska kakifly nie robi na mnie najmniejszego wrażenia. Prostolinijność i poprawność – czyli taki lekki powrót do korzonków. :) Do tego tym razem nie jest to zwyczajna manga a zbór yonkome*, które ładnie łączą się w całość. Chociaż początkowo mnie to troszkę denerwowało, ponieważ na „górze” skupienie – dobra, wiem, że coś się zaraz stanie – a na ostatnim panelu totalne rozładowanie napięcia sucharem... Po kilku stronach idzie przyzwyczaić się, a dalej czytanie jest bardzo łatwe.

Fabuła K-ONa! (jak to inaczej zapisać aby było odmienione..?) również nie jest zbyt skomplikowana. Ot jest sobie dziewuszka, która nie wie do jakiego klubu się zapisać. Los chciał aby jakimś trafem wpadła do klubu muzycznego. I tak oto rozpoczyna się jej licealna przygoda z muzykowaniem. Całe szczęście, że słoń nie nadepną jej na ucho. Po prostu zwykłe, licealne perypetie. Tylko oczywiście takie mangowe, bo z rzeczywistością to, to się mija, przynajmniej moją... Jednakże, przez ten tytuł dopadła mnie nostalgia. Niby liceum skończyłam nie tak dawno, a jednak niektórych miejsc mi brakuje. Szczególnie jednego (napiszę co nieco pod „kropeczkami”). Dla mnie jest to przyjemna historyjka na rozluźnienie. Tak pomiędzy Tokyo Ghoulem, a jakimś yaoicem.

Myślę, że w tym tytule najważniejszym elementem są same postaci. Tu muszę przyznać, że autor poszalał, ponieważ są to bardzo fajnie (tak wiem, pospolity wyraz, no i co?) wymyślone charaktery. W moim odczuciu chyba żadna z nich nie ma cech, które mnie najbardziej drażnią w człowieku. Jeżeli miałabym wybierać moją ulubienicę to myślę, że wskazałabym na Tsumugi. Miła, empatyczna dziewczyna z dobrego domu, która przejawia słabość do dziewczęcej miłości. Ta ostatnia cecha to troszkę do niej nie pasuje, ale chyba właśnie za to mi się spodobała... WRÓĆ! Nie myśleć sobie!! Shoujo-ai czytam, bo czytam, ale fanką nie jestem. Więc jak sobie to wyjaśniliśmy to wróćmy do bohaterek. Tak oto skonstruowane są charaktery głównych postaci – kilka cech normalnych i jedna trochę zbzikowana. Chyba najlepiej oddaje to opiekunka zespołu – pani Sawako Yamanaka. Uchodzi za miłą i bardzo uroczą nauczycielkę, jednak dziewczęta odkrywają prawdę o tym, co w rzeczywistości gra w jej duszy. A jest to dość blisko brzmień metalowych.

Reasumując. K-ON! Jest bardzo sympatyczną mangą. Nie ma jakiegoś wielkiego polotu; krew nie wylewa się litrami z człowieka, bohaterki nie wyrywają sobie włosów i nie podkładają sobie świń, a wokół nie kręci się żaden przystojniaczek, co równa się zerowej ilości shoujowych bąbelków. Jest to manga o dziewczynach, które wesoło spędzają swoje licealne lata. W dodatku jest to też manga o muzyce. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że w mangach poświęconych muzyce, nic nie można usłyszeć.

Ocena fabuły: 6/10 (dobra)

Ocena postaci: 8/10 (rewelacyjne)

Ocena „kreski”: 5/10 (przeciętna)

OCENA OGÓLNA: 19/30 (63% - dobre czytadło z potencjałem) + duuuży puls za wydanie!

*yonkome - format komiksów z paskami, składający się głównie z gagów zamkniętych w czterech kadrach (panelach) tej samej wielkości, uporządkowanych od góry do dołu. (to tak dla tych co nie wiedzą. :3)

Mangę przeczytałam dzięki wydawnictwu Studio JG i Yatta.pl

Jeżeli jesteś ciekawy gdzie Aypa spędziła większość czasu w liceum to zapraszam do dalszego czytania. :3

Na samym początku powiem tak: gdyby nie to pomieszczenie, to już dawno bym sfiksowała w mojej szkole. Niestety prawda jest taka, że co niektórzy nauczyciele pozapominali, iż są również pedagogami, więc ja jako, ze spragniona osoby kompetentnej, przesiadywałam właśnie u naszej szkolnej pani pedagog. Nie żebym musiała, bo problemów ze mną nie mieli (tabun), ale to też po części siłą rzeczy. Chciałam uczyć się historii sztuki, a tylko właśnie pani M. – pani pedagog – miała pojęcie o tym przedmiocie.

Jej gabinet z czasem zaczęłam nazywać Błękitnym Gabinetem, ze względu na kolor ścian. Jakby nie patrzeć to miejsce zostanie w moim serduszku już na zawsze, ponieważ przeżyłam tam dużo godzin – między innymi WFy, religie i inne mniej istotne przedmioty. Oczywiście nie tylko historią sztuki się tam zajmowałam. Wszystkie dekoracje na apele, wystawki, zjazdy, projekty w naszej szkole trafiały pod opiekę pani M., co oznaczało, że mogłam się do czegoś przydać.

Pierwszym wyzwaniem był szkolny teatr, dla którego trzeba było szyć stroje i robić rekwizyty. To było jedne z najtrudniejszych zadań z jakimi przyszło mi się mierzyć. Co najlepsze, igłę to ja miałam w rękach jak byłam mniejsza, kiedy to się szyło ubranka dla lalek... więc wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy pani wychwaliła mnie za strój mnicha... Kolejnym trudnym zadaniem były dekoracje do wigilijnego spektaklu naszej szkoły, który był pokazywany na projekcie w Niemczech. Tu nie było trudno z wykonaniem, tylko, wraz z koleżankami miałyśmy bardzo dużo dłubaniny... Takich zdarzeń było naprawdę wiele i z Grupy Twórczej, zajmującej się głównie rozwijaniem talentów plastycznych, staliśmy się Grupą Twórczą, która robi dekoracje na szkolne apele... Ale rysować, też rysowaliśmy :3 (na dole zdjęcie portretów z natury w moim wykonaniu) tylko trochę mało. :'(

Tak więc K-ON! przypomniał mi to, co w liceum była dla mnie najprzyjemniejsze. Póki jest jeszcze rok szkolny to muszę wybrać się do pani M i pogadać przy kubku dobrej herbaty. :’3

Nie są to wszystkie moje "dzieła", ponieważ niektóre utknęły u pani M. xD