128. WZGÓRZE APOLLA #1 ~ Yuki Kodama

Tytuł PL: Wzgórze Apolla

Tytuł JP: 坂道のアポロン [Sakamichi no Aporon]

Autor: Yuki Kodama

Wydawca JP: Shogakukan

Wydawca PL: J.P.Fantastica

Ilość stron: 192

Data wydania JP: 2008

Data wydania PL: 2015 (lipiec)

Wielokrotne przeprowadzki doprowadziły do tego, że szkoła dla Kaoru stała się jedynie miejscem cierpienia. Na początku lata 1966 roku przenosi się z Yokosuki do prowincjonalnego liceum, gdzie trafia na szkolnego łobuza. Odtąd licealne życie Kaoru zaczyna zmieniać się w nieoczekiwanym kierunku.

Mangi jakie czytałam o muzyce mogłabym policzyć na palcach jednej ręki. Powód tego wyboru jest naprawdę prosty. Nie potrafię wyobrazić sobie muzyki, jaką bohaterowie grają. Owszem widzę, że gra, w dodatku jest to „wywalone w kosmos” przez autora, ale niestety papier nie wydaje dźwięków. Dlatego jeżeli już spotykam się z takimi komiksami to liczę na dobrą fabułę, która sprawi, że zacznę żałować, iż jestem „głucha”. Po lekturze Wzgórza Apolla poczułam, że znalazłam taką mangę – lekką i odrobinę szaloną jak sam jazz.  

Pierwszą niezwykłą cechą jest nietypowy czas akcji. Rzadko kiedy zdarza się, że akcja niedawno stworzonej mangi dzieje się w dawnych czasach. Nie myślę tu o średniowieczu czy wieku pary, a o poprzednim stuleciu. Jak już w ogóle udało mi się trafić na takie mangi to były to przeważnie lata 90. Wzgórze Apolla jest opowieścią o nastolatkach z lat 60. Sama starszych mang nie czytuje (prędzej obejrzę anime), dlatego lata 60. są dla mnie swojego rodzaju nowością. A to zdecydowanie sprawia, że manga mnie zaciekawi jeszcze bardziej.

Co więcej, czasy w jakich żyją bohaterowie są tu ciekawie podkreślone. Płyty winylowe, skromne uczniowskie stroje oraz sielankowe scenerie – wszystko to buduje wokół tego tytułu otoczkę, dzięki której odczuwa się ducha tamtych czasów. Jednak na samym początku myślałam, że wszystko dzieje się w XXI wieku. To, że ludzie posługiwali się gwarą nie świadczyło o tym, że mam do czynienia z innym przedziałem czasowym. Ocuciła mnie dopiero wizyta Kaoru w sklepie muzycznym (chociaż wcześniej już coś zaczynało o tym mówić). Wszędzie znajdowały się winyle, później wszystko zaczęło być jasne i mogłam wczuć się w atmosferę mangi. Doprawdy delikatne zaakcentowanie czasu akcji.

Mimo, iż główne postaci zalatują mi lekko schematem to polubiłam Kaoru, Sentaro oraz Rikko. Pierwszy tomik w większej części był skupiony na chłopakach, szczególnie Kaoru. W końcu to on jest tutaj „zagajającym” akcję bohaterem. W skrócie mówiąc: okularnik myśli jedno, a dzieje się inaczej za sprawą innej osoby, przez co czytający jest odurzony. I w taki właśnie sposób zakochuje się w postawie Sentaro, który w szkole ma opinię wielkiego chuligana lubującego się w bijatykach. W rzeczywistości jest to osoba, która robi co czuje, a to doskonale „widać” w jego muzyce. Rikko z kolei nie wyróżniła się niczym szczególnym. Przynajmniej na razie. Głównie polubiłam ją za to, że potrafi bez żadnych ogródek pogadać z Sentaro przy całej klasie, a dla Kaoru jest niezwykle miła. Nie dziwię się więc, że chłopak zakochał się w uroczej Ritce. (czy tylko ja w głowie, kiedy czytam to przezwisko od razu mówię kitka...?)

Pod względem wizualnym manga jest bardzo skromna. Tła nie są skomplikowane, nawet sami bohaterowie są rysowani w prosty sposób. To nie znaczy, że kreska nie urzeka. Mnie urzekła, ale do mojej „top listy” nie trafi. Po prostu jest dla mnie zbyt uboga, przez co jest dla mnie prawie przeciętna. Ale ilustracje mają wyraz, szczególnie te, gdzie postaci grają na instrumentach. I chociaż nie potrafię wyobrazić sobie tego co grają, i tak poczułam, że w tym jest coś więcej. Chyba poczułam magię dobrych, muzycznych tytułów.

W pewnym sensie wydanie też jest skromne. Głównie takie wrażenie odniosłam przez obwolutę. Na przedniej części jest tylko postać Kaoru skontrastowana z ciemno czerwonym tłem. Do tego dodajemy żółte „akcenty” i tak prezentuje się gama kolorystyczna obwoluty. Ostatnio byłam w Empiku i widziałam Wzgórze. Muszę powiedzieć, że w jakiś sposób wyróżniły się one spośród innych mang, jednak myślę, iż jest to zasługa formatu. A5 to jest już kawał mangi w dodatku tytuł wydaje się być obszerny. Wnętrze też jest dobrze wykonane. Nie wypatrzyłam żadnych błędów, a zabieg użycia gwary też dodał uroku temu tytułowi. Może na początku troszkę sprawiało mi to problem, ponieważ na gwarach totalnie się nie znam, ale później czytanie stało się przyjemne.

Po lekturze pierwszego tomu myślę, że będzie to nietuzinkowa seria. Jak na razie jest to bardzo lekka opowieść o pewnym młodzieniaszku, który walczy ze swoimi słabościami i zdobywa nowych przyjaciół. Co prawda ma trochę pod górkę, ale w końcu „wzgórze” w tytule nie wzięło się znikąd. Do tego jest też unikany przeze mnie temat muzyki, który dzięki Sentaro stał się odrobine bliższy. Mam nadzieję, że będzie mi dane zapoznać się z kolejnymi tomikami, ponieważ już nie mogę doczekać się kolejnego tomiku. Naprawdę z wielka chęcią przeczytałabym kolejne tomiki. Może to też dlatego, że czuję niedosyt. Albo po prostu bardzo polubiłam tutejsze postaci. Jeżeli manga może być przyjazna to zdecydowanie Wzgórze Apolla takie jest.

Ocena fabuły: 7/10 (bardzo dobra)

Ocena postaci: 9/10 (rewelacyjne)

Ocena „kreski”: 7/10 (bardzo dobra)

OCENA OGÓLNA: 23/30 (76% - bardzo dobre)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu JPF!

Dziękuję za przeczytanie moich wypocin! Nie trudno było zauważyć, że przez ponad tydzień niczego nie dodawałam... Cóż, troszkę spraw mi się zbiegło w poprzednim tygodniu i nie miałam czasu aby siedzieć przed ekranem laptopa i klikać w klawisze. W dodatku ten tydzień również była zakręcony, dlatego kiedy miałam wolną chwilkę pisałam po jednym akapicie. Dziś w końcu skończyłam pisać tę recenzję. Co tyczy się kolejnych to w weekend zamierzam przysiąść nad kolejnymi tekstami, aby od wtorku wszystko było „normalnie”. Recenzja z serii PiC pojawi się za tydzień.

To tyle na razie.

~Aypa