127. GOTH ~ Otsuichi x Kendi Oiwa

 

Tytuł PL: Goth

Tytuł JP: ゴス [Gosu]

Scenariusz: Otsuichi

Ilustracje: Kendi Oiwa

Wydawca JP: Kadokawa

Wydawca PL: J.P.Fantastica

Ilość stron: 222

Data wydania JP: 2003

Data wydania PL: 2014 (listopad)

Serca niektórych ludzi spowija głęboki, nieprzenikniony mrok. Itsukiego i Yoru łączy niecodzienne hobby: fascynacja śmiercią i wszystkim, co makabryczne. Dotychczas samotni, gdy się poznają, wreszcie mogą podzielić się z kimś swymi upodobaniami. Poznajcie swojego rodzaju kronikę mrocznych, chwilami groteskowych doświadczeń związanych ze śmiercią i przemijaniem... Historie opowiedziane przez tych, dla których ostateczność wydaje się emanować pełnym grozy, lecz nieodpartym pięknem...

Przez te kilka tygodni chyba doskonale widać to, jak szybko zmienia mi się „smaczek” na mangę. Nie tak dawno pisałam Wam, że łaknę historii delikatnej, trochę płaczliwej a przy tym lekkiej – w stosiku znalazło się 5cm na sekunę. Głód został zaspokojony. Teraz z kolei chciałam coś z mocniejszym uderzeniem, stąd też recenzja All You need is Kill. Idąc za ciosem chwyciłam za Goth, który dostałam jako jeden z pierwszych egzemplarzy recenzenckich od JPFu.

Sadziłam, że Goth będzie cięższą lekturą – pełną zagmatwanych przemyśleń filozoficznych dotyczących przemijania, morderstwa i innych tematów powiązanych ze śmiercią. Na pewno nie spodziewałam się tego, co przeczytałam. Pierwszym odczuciem był żal, iż nie zakupiłam wcześniej tej mangi. A kilkanaście razy miałam już ją kupić, ale niestety wymieniałam Goth na innych tytuł, który zbieram. Bardzo lubię to uczucie, kiedy manga, do której miałam jakieś zastrzeżenia okazuje się być zajmującym czytadłem. Nie mogłam oderwać się od czytania tego tytułu tak bardzo, że w chwili kiedy musiałam udać się z bratem na drugi koniec Krakowa, zabrałam go ze sobą. Wole nie wiedzieć, co ludzie stający obok mnie w tramwaju sobie pomyśleli, kiedy z dużym zaciekawieniem wpatrywałam się w obrazki z truposzami. Ale do rzeczy. Zdecydowanie ta jedno tomowa manga ma klimat.

„Łatwo jest dopasować się do pogodnych i zawsze uśmiechniętych kolegów z klasy. Wystarczy gadać o telewizji i od czasu do czasu potakiwać im w losowych momentach. Dołożyć do tego (...) sztuczny uśmiech – i gotowe. (...) Nie, nie jestem „normalny”. I właśnie dlatego muszę się kryć z moją prawdziwą naturą.”

Wszystko obraca się wokół dwójki nastolatków – Itsuki Kamiyamy oraz Yoru Morino, którzy fascynują się śmiercią. Poznajemy ich poprzez wplątanie w kilka głośnych afer. Pierwszą z nich jest sprawa „Obcinacza Dłoni”. W tym rozdziale bliżej poznajemy Kamiyamę. Od jakiegoś czasu zaczął obserwować swoja koleżnake z klasy Morino. Dziewczyna jest uważana w klasie za dziwaczkę, ponieważ z nikim nigdy nie rozmawia. Chłopak dostrzega w dziewczynie coś fascynującego i nikt inny tego w niej nie zauważa. Pierwszą rzeczą jaką zwróciła jego uwagę na jej osobę były blizny na nadgarstkach. Przez ciągłe wpatrywanie się w nie z daleka Kamiyama zapałał pragnieniem, aby posiąść dłonie licealistki.

Nie będzie to spojlerem, jeżeli teraz napiszę, że Kageyama nie jest tym „Obcinaczem Dłoni”. Jest on po prostu bardzo zainteresowany tą sprawą i przez przypadek, jak to w mangach bywa, trafia na ślad zbrodniarza. W porównaniu z innymi rozdziałami ten wypadł trochę blado. Kończąc Goth zupełnie zapomniałam o tym epizodzie, ponieważ w głowie utkwiły mi historie o „Seryjnym Mordercy” oraz „Grabarzu Żywych”. Sama końcówka zaś dotyczyła mrocznej przeszłości Morino. Dlatego teraz pozwólcie, że przejdę do opisu postaci.

„Są ludzie, którzy zabijają. I ludzie, którzy giną z ich ręki.”

Od samego początku bliższy czytelnikowi staje się Kamiyama. Morino jest tylko obiektem jego zainteresowań, a później nieodpartej chęci mordu. Od małego życie miał za nic, śmierć była dla niego czymś ciekawszym. Cóż, może nie sama śmierć, ale sposób w jaki można umrzeć. Będąc uczniem liceum zawsze nakładał na siebie maski, tak aby nie ujawnić swoich prawdziwych zainteresowań. Pewnego dnia odezwała się do niego Morino, która również chciała nauczyć się przywdziewać taką maskę. I tak Kamiyama zaczął spędzać z dziewczyną coraz więcej czasu. Nie, nie umawiali się, nie było w tym nic co można nazwać miłością. Licealiści po prostu bardzo dobrze się rozumieli. W końcu interesowali się tym samym – śmiercią. Do końcowego epizodu Kamiyama wydawał mi się odrobine bliższy niż Yoru, jednak po dotarciu do końca tomiku zauważyłam, że prócz „pociągu do mordu” nic tak naprawdę nie wiem o głównym bohaterze. Morino pokazała swoje uczucia, stała się bardziej ludzka. Nie tak jak jej „przyjaciel” – on jest tu tajemniczy i nieprzewidywalny. Dlatego w tej kwestii uważam, że postaci zostały stworzone po mistrzowsku. Nie dość, że moja uwaga skupiała się na wątkach prowadzonych w fabule, to jeszcze bardzo interesowało mnie to kim są licealiści. Nie powiem czuję lekka irytację, ale to przez to, że nie ma kolejnego tomu, który mógłby mnie ponownie wciągnąć w czarny świat Kamiyamy i Morino.

A skoro mowa o czerni to kilka słów o kresce. Zazwyczaj narzekam na to, że w niektórych seriach nie ma kolorowych stroniczek. Ten tytuł tego nie potrzebuje. Czarno białe kadry są tu niezwykle klimatyczne. Na ilustracjach, które czasem są bardzo szczegółowe, nawet nie można wyobrazić sobie innego koloru. Sama zaś linia nie jest zbyt dokładna. Widać trochę takie „niechlujne” pociągnięcia, ale muszę przyznać, że tu mi to odpowiada. Dużą rolę odgrywają tu cienie wykonywane piórkiem. Dzięki temu obrazek skupia na sobie większą uwagę, a przy tym jest to +10 do „Mroku”. Ogółem wszystko jest ujęte w niezwykłą otoczkę horroru. Chociaż jakbym nie spojrzała, ten tytuł nie pasuje do mojej definicji horroru. Kiedyś już wspomniałam, że dla mnie horror zawiera pierwiastek fantastyki/nadnaturalnych zjawisk. Tu nie ma niczego takiego. Bardziej nazwałabym to bardzo mrocznym kryminałem, którego bohaterzy tropią morderców tylko po to aby popodziwiać ich „dzieła”.

„Morderstwa... Tortury... Cierpienie... Wszystko to, co zwykłym ludziom wydaje się złe i odrażające... To, co gwałci delikatną część ludzkiej natury dla nas wydawało się fascynujące... Łudzi takich jak my zwykło się nazywać „gotami”.”

Zdecydowanie Goth wypełnił mi czas. Bardzo lubię wszelakiego rodzaju kryminały, a tu można wyczuć zalążek tego gatunku. Aż nabrałam ochoty na to aby spróbować przeczytać horror oraz aby ponownie obejrzeć Sherlocka. A co ma piernik do wiatraka? A no to, że Sherlock jest również nie przewidywalnym, kochanym psycholem. <3 Co więcej, myślę, że jest to atrakcyjny tytuł ponieważ jest to jednotomówka, a też jej cena nie jest wielkim ciężarem. Szczególnie kiedy wydanie prezentuje się bardzo dobrze. Dlatego jeżeli jesteś fanem/fanką trochę mroczniejszych klimatów to Goth jest dla ciebie pozycją obowiązkową!

Ocena fabuły: 9/10 (wybitna)

Ocena postaci: 10/10 (arcydzieło)

Ocena „kreski”: 9/10 (wybitna)

OCENA OGÓLNA: 28/30 (93% - najlepsze z najlepszych)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu JPF!