139. [mini recenzja] ŚCIEŻKI MŁODOŚCI #6 ~ Io Sakisaka

 

Tytuł PL: Ścieżki Młodości – Ao Haru Ride

Tytuł JP: アオハライド [Aoharaido]

Autor: Io Sakisaka

Wydawca JP: Shueisha

Wydawca PL: Waneko

Ilość stron: 180

Data wydania JP: 2011

Data wydania PL: 2014 (grudzień)

Link do poprzednich recenzji: 1/2/3/4/5

Z racji tego, że mam dzisiaj urodziny postanowiłam troszkę nadgiąć rozpisany grafik i wcisnąć mój ukochany tytuł. Ostatnio też u Naravi (KLIK) pojawił się mini ranking z jej pięcioma ulubionymi tytułami. Gdybym to ja taki zrobiła Ścieżki Młodości znalazłyby się pewnie na pierwszym miejscu. Ze szczególnym naciskiem na tomik szósty.

Szósta część jest dla mnie swojego rodzaju granicą. Dzieje się w nim wiele dobrego. Niestety są też chwile smutku. O ile w piątym tomie Futaba nie wiedziała co dzieje się z Kou i na czym stoi, tak pod koniec tego tomiku dystans między nastolatkami zwiększa się dużo bardziej. Między prawdą i szczęściem dla tej dwójki stoją dwie osoby – Narumi Yui oraz Kikuchi Touma. O ile Touma jest dla mnie szczeniaczkiem z wielkimi lśniącymi oczami, na którego nie potrafię się długo gniewać, to Narumi jest jak czerwona płachta na byka. Futaba chciała pomóc Kou z jego przykrymi wspomnieniami, wyleczyć z „samoobwiniania” się o śmierć matki, niestety Narumi przez obecną sytuację przypomniała chłopakowi te przykre momenty. Znalazła się ona w takiej samej sytuacji jak Kou – rozwód rodziców, śmierć obecnego opiekuna. Kou kierowany poczuciem obowiązku wobec koleżanki odrzuca własne szczęście po raz kolejny.

Dla mnie Narumi jest niesamowicie irytującą osobą. Przez nią relacje Futaby i Kou stają się jeszcze bardziej poplątane. Ale cóż, takie jest prawo shoujo – kiedy robi się już fajnie i ładnie to nagle „BOOM!!”. Autorka postanawia dodać kogoś, kto zacznie mącić (A! Narumi, gdzie ukryłaś kaduceusz!!). Jednak przez to wszystko moja sympatia do Kou trochę spada. Nie dość, że ślepy to głuchy jak pień na wołania Kominato, który próbuje go zeswatać z Futabą... Zdecydowanie, za bardzo wczuwam się w tę mangę...

Dziś tak trochę krócej. Natchnęło mnie do napisania tej recenzji i chyba nie skończę dziś tylko na szóstym tomie Ścieżek. Brnę dalej w tą cudną opowieść. Wiem, że dla niektórych jest to po prostu kolejne shoujo z cudna kreską, jednak dla mnie jest to ważny tytuł. Przebił wszystkie sentymentalne mury i siedzi wysoko na szczycie mojej „piramidy uwielbienia”. Naprawdę tego nie rozumiem, dlaczego padło na ten tytuł. Lecz to przez niego przeżywam prawdziwą huśtawkę nastrojów, bo podczas czytania Ścieżek Młodości czuję się szczęśliwa, smutna, wesoła oraz mega podirytowana. Jak na razie dalej daję się ponieść "AHRowej" fali i raczej nie zapowiada się na to bym szybko z niej spadła.

„Gdy już myślałam, że dzielący nas dystans się zmniejszył znowu się od siebie oddaliliśmy. Tyle, że tym razem nie mam pojęcia jak to odkręcić.”

Ocena fabuły: 10/10 (arcydzieło)

Ocena postaci: 10/10 (arcydzieło)

Ocena „kreski”: 10/10 (arcydzieło)

OCENA OGÓLNA: 30/30 (100% - najlepsze z najlepszych)