138. RISTORANTE PARADISO ~ Natsume Ono

Tytuł PL: Ristorante Paradiso

Tytuł JP: リストランテ・パラディーゾ [Risutorante Paradiiso]

Autor: Natsume Ono

Wydawca JP: Ohta

Wydawca PL: Hanami

Ilość stron: 176

Data wydania JP: 2006

Data wydania PL: 2009 (lipiec)

Może i wakacje pomału dobiegają końca, ale nie ma co się łamać. Aby trochę pozostać jeszcze w wakacyjnych klimatach sięgnęłam po Ristorante Paradiso, które jednoznacznie kojarzy mi się z Włochami (a dla mnie Włochy = wakacje). Tytuł nie daje mi innego wyboru, ponieważ brzmi naprawdę włosko. Poza tym jest powiedziane, że akcja mangi ma dziać się w Rzymie. Po przeczytaniu, obraz włoskiego klimatu został tylko dopieszczony. Bowiem mamy do czynienia z rozkwitającą miłością rozrysowaną na tle włoskiej kuchni oraz wina.

Nicoletta, jako dziecko zostaje porzucona przez matkę. Jeżeli myślicie, że przez to miała ciężkie dzieciństwo, to raczej tak nie było. Po prostu brakowało jej matczynego ciepła. Do tego stopnia, że po pewnym czasie przestała uważać Olgę (tak nazywa się matka Nicoletty) za rodzica. Nie potrafi jej tego wybaczyć, dlatego postanawia wyruszyć do Rzymu, miasta, gdzie obecnie mieszka jej rodzicielka. Jej plan jest prosty. Pragnie ogłosić światu wszem i wobec, że kobieta, która rzekomo nie jest rozwódką z dzieckiem ma jednak córkę. Chce odebrać matce szczęście, jakie odnalazła u boku Lorenza – właściciela pewnej ciekawej restauracji. Plany Nicoletty jednak zostają udaremnione. Co więcej zostaje ona zatrzymana w świecie jej matki. W miedzy czasie w jej sercu uczucie zaczyna pojawiać się uczucie do jednego z kelnerów restauracji Lorenza.

Chociaż opis może wydawać się przytłaczający, to w rzeczywistości Ristorante Paradiso czyta się bardzo przyjemnie i lekko. Myślę, że jest to sprawka tematów rozmów między bohaterami. Niekiedy są to naprawdę błahe rozmówki. Przez to też wydaje mi się, iż tytuł nabiera pewnej ilości sympatycznego humoru. Wraz z poddaniem się Nicoletty również przestałam się przejmować sytuacją między nią a Olgą. Przyglądałam się natomiast procesowi w jaki bohaterki wybaczają sobie błędy rodzicielki. Nicoletta poznaje powody, dlaczego matka tak mało odwiedzała ją u dziadków, czy też mało kiedy pisywała do córeczki. A powodem nie jest Lorenz. No, przynajmniej w większej części.

To co najbardziej polubiłam w tym tytule to właśnie dwie panie grające główne skrzypce w opowieści. Nie są to jakieś mdłe, słabe paniusie, które przeszły przez ciężkie chwile i cały czas się nimi dołują. Na samym początku, owszem Nicoletta przyjeżdża do Rzymu pod pretekstem zniszczenia matce życia, ale wraz z wgłębianiem się w lekturę zauważamy, że dziewczyna chce sobie ułożyć życie. Nawet jeśli to oznacza spędzanie czasu w świecie matki. Obie panie są kobietami, które chcę spełniać swoje małe pragnienia oraz wielkie marzenia. Olga, choć nie jest to wzorowy przykład matki, była w stanie poświęcić wszystko dla ułożenia sobie życia z ukochaną osobą. Powiecie może, że zwariowałam mówiąc o tym w pozytywny sposób, ale z lektury dowiedziałam się jaki jest też stosunek Olgi do tego co zrobiła Nicolettcie oraz widziałam jak obie panie zaczęły się zmieniać. Szczególnie względem siebie.

Osobnym wątkiem, który mało co krzyżuje się z tym o waśni matki z córką, jest miłość Nicoletty do Claudia – starszego dżentelmena, pracującego w restauracji Lorenza. Kilka słów o nim? Rozwodnik, noszący nadal starą obrączkę. Nie groźny dla otoczenia mężczyzna z manierami.

Muszę przyznać, że tej postaci nie da się nie lubić. Nie mamy prawa się na niego denerwować, ponieważ stara się nie rzucać zbytnio w oczy, pomimo tego, że jeden z głównych wątków dotyczy w połowie jego osoby. Ogółem to nie mogłam się przyzwyczaić do myśli, że dwudziestojednolatce może spodobać się starszy pan. Wydawało mi się to dziwne, ale po jakimś czasie zaczęłam przywiązywać się do restauracji i bohaterów. Szkoda, że musiałam pożegnać się z nimi tak szybko.

To co zdecydowanie nie przyciąga do kupna osób nieznających się z Natsume Ono to kreska. Ja byłam jedną z nich, ponieważ jak dobrze wiecie, jestem zwolennikiem ładnej, dość szczegółowej kreski a la shoujo. Jednak zdarzają się wyjątki, które kompletnie nie zgadzają się z moim kanonem. Nie powiem, że kreska autorki Ristorante Paradiso jest jedną z nich, ale po przeczytaniu kilku stroniczek przyzwyczaiłam się do kanciastych, poprawianych linii Ono. Coś jest w tym jak mangaczka prowadzi swoje kreski i to na pewno czaruje. Zdecydowanie czar tkwi w prostocie i kompozycji, ale jest tu jeszcze coś co łączy się z całością. Coś co wprowadza w samą czynność oglądania stron klimat owej restauracji. Patrząc teraz na pracę autorki jej ilustracje przypominają mi kreskówki jakie oglądałam będąc małym brzdącem oraz słowa mojego dziadka: „Znów oglądasz te kwadraciaki?”.

Podsumowując. Do lektury Ristoranto Paradiso podeszłam nautralnie. Nie wyrabiałam sobie zdania o komiksie przed jego przeczytaniem. Do samego sięgnięcia po komiks zachęciły mnie recenzje, które stosunkowo (chyba) nie tak dawno pojawiły się wśród blogów, które obserwuję. Będę miło wspominać ten tytuł, ponieważ znalazłam tu bardzo ciekawe postaci i dostatecznie ciekawy wątek fabularny. Kreska zeszła troszkę na drugi plan, ponieważ bardziej zaangażowałam się w akcję mangi. Spokoju nie daje mi tylko jedna myśl. Czy nie wydaje wam się, że Wzgórza Apolla, chociaż mają zupełnie inną tematykę, nie mają podobnego czaru w sobie?

Ocena fabuły: 7/10 (bardzo dobra)

Ocena postaci: 7/10 (bardzo dobre)

Ocena „kreski”: 6/10 (dobra)

OCENA OGÓLNA: 20/30 (67% - nieprzeciętny pomysł)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Hanami!