162. BLACK PARADOX ~ Junji Ito

 

Tytuł PL: Black Paradox

Tytuł JP: 恋して天保水滸伝 [Koishite Tenpou Suikoden]

Autor: Junji Ito

Wydawca JP:

Wydawca PL: J.P.Fantastica

Ilość stron: 246

Data wydania JP: 2009

Data wydania PL: 2014 (luty)

Cztery osoby, znające się z internetu, postanawiają spotkać się i popełnić zbiorowe samobójstwo. Okazuje się, że głównym powodem, który pchnął ich do ostateczności, było spotkanie z istotami przypominającymi ich samych. Gdy spotykają się w umówionym miejscu dochodzi do tajemniczych i niewyjaśnionych zjawisk...

Na swoją drugą przygodę z Junji Ito postanowiłam wybrać Black Paradox. Głównym powodem, dlaczego sięgnęłam po ten tytuł teraz, a nie np. Uzumaki, jest jego wielkość. W porównaniu do innych Mega Mang jest on bardzo cieniutki, a że nie miałam w tygodniu za wiele czasu na czytanie czegoś innego prócz paragrafów z ustawy o ochronie zabytków albo czym jest muzeum etnograficzne to wybór wydał mi się oczywisty. Jednak z początku tego żałowałam...

Mój żal nie wziął się z tego, że lektura mnie zawiodła. Nie, manga mi się  nawet spodobała, jednak po przeczytaniu dwóch pierwszych rozdziałów w nocy, nie mogłam spać spokojnie. To był zły pomysł, iż przez to że „nie mogłam spać” zaczęłam zaczytywać się w Ito. Nie jestem w stanie powiedzieć co mi się dokładnie śniło, ale co raz zrywałam się z palpitacją serca... Mówiłam już, że jestem tchórzem jeżeli chodzi o takiego typu sprawy. XD

Jednakże moja racjonalna strona podpowiada mi, że Ito nie ma tak bardzo strasznych prac. Czytając ja tego nie odczuwam, dopiero później, obrazy, które zobaczyłam, stają się dla mnie czymś przerażającym. Muszę przyznać, że choć nie jest to przyjemne, to jestem strasznie tym zafascynowana. A przez to tylko jeszcze bardziej podziwiam mangakę za jego warsztat oraz pomysłowość. Osoba, która nie spróbowała jego twórczości nie poczuje tej dziwnej aury, którą posiadają tytuły Ito. Ja tego nie czułam. Kiedyś była to dla mnie obrzydliwość, której nie akceptowałam. Cieszę się, że się przemogłam, bo Ito ma w swoich tytułach pewnego rodzaju magię. Black Paradox dał mi wiele do myślenia o samym autorze. Ale pozostawmy już ten temat i przyjrzyjmy się bliżej tej konkretnej historii.

Akcja mangi toczy się w czasach współczesnych. Przez internetowe forum dla ludzi, pragnących skończyć ze sobą poznaje się czwórka osób – Piitan, Marusou, Taburou, Baracchi. Postanawiają się spotkać i popełnić zbiorowe samobójstwo. Jednak przed tym zamiarem postanawiają porozmawiać o sobie i żalą się na swoje ciężkie, niesprawiedliwe życie. Z ich rozmowy wynika, że Baracchi, Piitan i Taburou spotkali się ze swoimi sobowtórami, które stają się powodem podjęcia decyzji o zakończeniu życia.  Jedynie Marusou ma inny powód – prawdopodobnie potrafi przewidywać przyszłość, a ostatnio odczuwa, że wkrótce wydarzy się coś strasznego.

Pierwszy rozdział jest naprawdę niepokojący, ponieważ mangaka już wtedy zaczął swoją grę wstępną od pierwszej stroniczki. Naprawdę koniec tego rozdziału przyprawił mnie o dreszcze, na tyle, że nawet teraz je odczuwam. Ale wracając do fabuły... Cel pierwszego spotkania bohaterów nie doszedł do skutku. Głównie przez pojawienie się wspomnianych wcześniej sobowtórów. Z tej racji postanawiają spotkać się po raz drugi. Również i to spotkanie przynosi dziwaczne wydarzenia, bowiem niedoszli samobójcy stają się posiadaczami niespotykanego drogocennego kamienia - Paradonitu.

Reszta historii kręci się wokół tych tajemniczych kamieni. Dowiadujemy się, skąd pochodzą, czym są jednak do samego końca nie znamy dokładnego powodu dlaczego pojawiły się w taki a nie inny sposób, czy w ogóle dlaczego tak się stało. To ziarenko niepokoju pozostało. Innym aspektem, który jest również niepokojący jest dostateczna rola głównych postaci. Można powiedzieć, że wpadły w pułapkę na kształt „syzyfowej kary”.

Czy mnie to wszystko kupiło? Musze powiedzieć, że nie do końca jest to moja bajka. Sprawa z sobowtórami wydała mi się bardzo ciekawa i żałuję, że autor nie poszedł w tym kierunku. Później kiedy pojawiły się „smocze kule” – jak ja nazywałam sobie owe drogocenne kamienie – całość przestała być dla mnie straszna. Przekształciła się w lekko niepokojący komiks z szalonym naukowcem w roli głównej. Naprawdę w tej części brakło mi tylko chwytliwej nazwy dla tego projektu/organizacji oraz kilku gości z okrągłą tarczą czy w metalowym kaftaniku. A gdybym miała opisać dalszy ciąg tej historii za pomocą kilku słów zapewne wyglądałoby to tak: zaświaty, rzyganie, żołądki, rzyganie, klejnoty, rzyganie, pieniądze, rzyganie, szalony naukowiec, rzyganie... Także tylko powinszować takiej kolorowej wizji...

Komiks, jako tomik, poratowała dla mnie historia o kobiecie brzydkiej, jak noc z trującym jęzorem, czyli Lizawa. Jest to jednorozdziałowa manga, która skupia się na tajemniczych napadach, później zgonach, ludzi polizanych przez Lizawę. Główną bohaterką tej krótkiej opowieści jest Miku, która przez owego potwora straciła narzeczonego i ukochanego pieska. Postanowiła, że przyłoży wszelkich starań aby znaleźć zabójczynię. Historia jest na tyle krótka, że ciężko nawet napisać coś więcej o niej. Niemniej jednak dużo bardziej mnie zainteresowała niż cała akcja z paradonitami z Black Paradox. Jest jeden element, który łączy te historie – obie są równie obrzydliwe.

W tomiszczu znajduje się jeszcze jedna, czterostronicowa historyjka, którą odebrałam jako taką zapchaj dziurę. Ot autor miał znów ohydną wizję i postanowił to narysować w kolorze. Chyba wyrażenie „wisienka na torcie” nie będzie zbyt odpowiednie do opisana tego mini-komiksu, ale nie znam niczego lepszego co mogłoby podkreślić całość aż tak bardzo wyraźnie.

Tym razem zwróciłam mniejszą uwagę na stronę artystyczną mistrza grozy. Nie spodziewałam się, że dostanę coś zupełnie różnego od tego z czym spotkałam się w Tomie. Nadal myślę, że sposób rysowania Ito jest idealnie komiksową kreską – takim miksem mangowych zasad z lekką domieszką zachodniego pociągnięcia. Na pewno podziwiam dentystę za to, że potrafi wyobrazić sobie coś tak ohydnego. Nawet w najmniejszych szczegółach. Jak dowiadujemy się z tekstu zamieszczonego na samym końcu, mangaka nie odpuści dopóki nie sprawi, że strona będzie doskonała. Musze przyznać, że to widać i przez to podziwiam go trochę bardziej, ale chyba na razie to za mało aby zmienić moją opinię o kresce Ito.

Nie wiem czy spodziewałam się czegoś więcej po tym tytule, ale to z czym zderzyłam się w środku było dla mnie mało interesujące. Oczywiście pomijając pierwszy rozdział Black Paradox oraz dodatek Lizawa. Te fragmenty spodobały mi się i miały „to coś”, co wywołało we mnie trochę więcej odczuć, niż samo bierne śledzenie historii. Reszta ni mnie grzała, ni mroziła. Po prostu wydała mi się przeciętna. Postaci same w sobie były ciekawe i trochę to ich zasługa, że nie przerwałam lektury, ale też nie były tutaj nic wybitnego. Owszem pomysł był niczego sobie, ale coś poszło nie tak i stało się jak się stało. Czyli wyszło dość przeciętnie – bo ani nie było jakoś strasznie, ani też nie było zbyt wiele dynamizmu. Może też tematyka nie moja – dobro ludzkości i pokręcone sposoby szukania pomocy za pomocą nauki. Tak trochę podlatuje mi to pod SF, a z tym tematem nie znam się najlepiej. Dlatego pomału kończę tę recenzję. Black Paradox mnie nie zawiódł, bo nie miałam wobec niego żadnych oczekiwań, ale też nie zachwycił. Być może Kolejny tytuł przyniesie mi więcej doznań podczas czytania. Jednak na pewno nie będę go czytać po nocy. :P

Ocena fabuły: 6/10 (dobra)

Ocena postaci: 6/10 (dobre)

Ocena „kreski”: 7/10 (bardzo dobra)

OCENA OGÓLNA: 19/30 (63% - czytadło z potencjałem)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu JPF!