160. POWÓZ LORDA BRADLEYA ~ Hiroaki Samura

 

Tytuł PL: Powóz lorda Bradleya

Tytuł JP: ブラッドハーレーの馬車 [Buraddohaaree no Basha]

Autor: Hiroaki Samura

Wydawca JP: Ohta Publishing

Wydawca PL: Waneko

Ilość stron: 218

Data wydania JP: 2008

Data wydania PL: 2015 (październik)

Młode dziewczyny, mieszkające w rozrzuconych po kraju sierocińcach, mają jedno wspólne marzenie: wsiąść do powozu, jadącego na zamek Lorda Bradeleya i dołączyć do jego sławnej trupy aktorskiej. Tylko niewielka część z nich zostaje wybrana, lecz te, które zmuszone są przełknąć gorycz porażki, nie wiedzą nawet, jak strasznego losu uniknęły...

Przygotujcie się na jedną z najbardziej poruszających mang w historii, wobec której nie można przejść obojętnie, i która z pewnością na zawsze pozostanie w Waszej pamięci... Czy tego chcecie, czy nie.

Chyba każdy miał w swoim życiu sytuację, że przez dobrą reklamę, polecany obiekt stał się nagle bardzo intrygujący i atrakcyjny. Bez tego raczej nie zwrócilibyście na niego większej uwagi. Ja taką sytuację miałam z Powozem lorda Bradleya – tytułem, który aż do Magnificonu, był dla mnie obojętny. Po wydarzeniu, a dokładniej po pogadance Waneko, tytuł nagle stał się czymś, co niesamowicie mnie zaciekawiło. Przez to sobie powiedziałam, że muszę przekonać się na własnej skórze, czy był to tylko naciągany chwyt reklamowy, czy też wiarygodna opinia.

Przyznaję się, przez chwilę zapomniałam o tym tytule. Ale jak zaczęła zbliżać się premiera jednotomówki, moja ciekawość powróciła. Czasem uważam, że taka dociekliwość jest utrapieniem, ale czasem mogę tylko jej dziękować, ponieważ bez tego nie poznałabym wielu rzeczy. Powóz lorda Bradleya jest jedną z tych mang, które wzbudziły we mnie uczucia ze sobą sprzeczne. Bardzo ciężko jest mi zdefiniować dokładnie to co czuję – czy jestem zadowolona z lektury, czy też nie powinnam tak się czuć. Jednego jestem pewna. Manga wzbudziła we mnie wątpliwości, a to jest dla mnie swojego rodzaju nowość.

Akcja mangi dzieje się na przełomie XIX i XX wieku w kraju, który nie jest bliżej określony jednak można podejrzewać, że autor wzorował się na przedwojennej Wielkiej Brytanii. Tę myśl podsuwają przede wszystkim nazwy miejscowości czy imiona, ponieważ cała reszta równie dobrze mogłaby być scenerią innego kraju zachodnio-europejskiego. W każdym razie manga nie wybiega poza podane czasy, wszystko jest ładnie zgrane oraz tworzy piękne tło scenograficzne.

Sama historia dotyczy dziewcząt, wychowujących się w sierocińcach oraz marzących o dostaniu się do sławetnej trupy lorda Bradleya. Co roku z każdego sierocińca w kraju zostaje wybrana jedna dziewczyna. Do grupy teatralno-operowej dołącza tylko kilka z nich. Tym, którym się nie udało przypada inna, bardziej okrutna rola – są obiektami projektu znanego jako „Święto Paschy”. Aby opisać czym jest owe „Święto” pozwolę sobie przepisać cytat z mangi: „Plan ma na celu usunięciu frustracji seksualnej więźniów z wyrokami dożywotnimi oraz spowodowanej nią chęci destrukcji.”.

Po przeczytaniu tego zdania myślę, że po części odczujecie mój dyskomfort (bo jak inaczej mogę nazwać to uczucie?). Fabuła tej mangi nie jest usiana różami. Nie jest utopią. Nie jest światem, gdzie ludzie zwalczają dobrem, zło. Tutaj pierwiastki tego, co dobre są natychmiastowo stłumiane przez śmieci dziewcząt, okrutne postępowanie, obdzieranie z marzeń. Aż się ciśnie na usta stwierdzenie, że tutaj jest przedstawiony świat rzeczywisty, bez żadnych upiększających i bardziej wyniosłych heroicznych czynów. Ja tego tak, na szczęście, nie traktuję. Dla mnie jest to fikcja, która działa na nas poprzez wywołanie odrazy, obrzydzenia oraz pobudzenie naszej moralnej oceny. Jestem jednocześnie wstrząśnięta opowiadaną historią oraz zafascynowana sposobem w jaki autor działa w komiksie. I to jest genialne, choć chore.

Nie będę zbytnio wnikać w treść Powozu lorda Bradleya, bo ta jest niezwykle bogata, a lepszy efekt będzie jeżeli sami odkryjecie dalsze zawiłości. Ten akapit poświęcę na kompozycję. Jak wiadomo manga Hiroakiego Samury należy do serii Jednotomówek Waneko. Zdecydowanie jest to tytuł, który odłącza się od reszty już wydanych tomików i jest to trzeci komiks, który sprawił, że doceniłam jednotomowe mangi. Ciężko jest znaleźć historię, która miałaby świetną fabułę, a mieściła się w zakresie jednej książeczki.

Być może to, co teraz napiszę wyda się zbytnio wyolbrzymione, ale Powóz lorda Bradleya jest dziełem kompletnym. Nie ma tu frustrujących niedopowiedzeń, sprawiających, że chciałoby się sięgnąć po drugi nieistniejący tomik. Głównie jest to spowodowane podziałem rozdziałów, bowiem każdy z nich opowiada inną historię. W dodatku mamy wspólny element – Święto Paschy i los dziewcząt – pokazany z różnych perspektyw – osób z zewnątrz, więźniów, strażników oraz samych ofiar. Chociaż chciałoby się odłożyć tomik i już do niego nie wracać, nadal się go czyta.

Całość jest ubrana w „klamrę”. W ostatnim rozdziale pojawia się, starsza o kilka lat od momentu poznania, przyjaciółka „pierwszej” ofiary. Jest to jedno z połączeń między rozdziałami. O ile dobrze pamiętam, znajduje się jeszcze jedno połączenie, jednak zasada „innego narratora” nadal między nimi obowiązuje.

Myślę, że kompozycyjnie manga również jest atrakcyjna oraz dodaje klimatu całości.

Do takiego odbioru Powozu lorda Bradleya przyczyniają się też ilustracje. Postaci, jak i tła, są mocno realistyczne. Na to składają się m.in.: „szkicowe” kreski, które dodają dodatkowej głębi oraz wspomagają światłocień, ręcznie oddawane faktury, np. parkietów czy mebli, oraz lekkie niedoskonałości, jednak nie są to błędy w proporcjach. Po prostu w rysunkach Hiroakiego Samury jest coś z niechlujstwa, które zdaje się niszczyć warsztat mangaki, ale nie wpływa ono negatywnie na przypatrywanie się ilustracjom. Osobiście spodobał mi się sposób rysowania autora, więc nie mam za bardzo do czego się w tej kwestii przyczepić.

Powóz lorda Bradleya wywołał w mojej głowie wiele sprzecznych emocji, które wpływają na ocenę. W dodatku zrobił to na wszystkich ocenianych przeze mnie płaszczyznach, czyli fabule, postaciach, kresce. Myślę, że wielu z Was nie chce sięgać po ten tytuł. Ja to całkowicie rozumiem, ponieważ trochę dziwnie by to było, gdybym polecała Wam tę mangę tuż obok, np. Ścieżek Młodości. Jednak nie żałuję też, że mogłam przeczytać komiks Hiroakiego Samury. Ba! Teraz nie wyobrażam sobie, żebym go nie przeczytała. Zawsze męczyłaby mnie myśl z „reklamy” mówiąca, że niezależnie od tego czy chcemy, czy też nie, tytuł pozostanie w naszej pamięci. Podpisuję się pod tym stwierdzeniem obiema rękami. Tyle, że ja na pewno nie chcę pozbyć się wspomnienia o tej historii. Pokazała mi ona bowiem zupełnie inny wymiar mangi. Zbudziła we mnie kontrowersję, wystawiła na próbę moją moralność, a z tym nie spotkałam się jeszcze w żadnej mandze. Przynajmniej nie na takim poziomie.

Możliwe, że Ci którzy odpuścili sobie przeczytanie moich wypocin zdziwią się z poniżej wypisanych liczb, ale dając temu tytułowi niszowe oceny, za to, iż porusza takie a nie inne kwestie byłoby zbrodnią. Wydaje mi się, że ta historia nie budziłaby takiej sensacji, gdyby była zwykłą książką, nawet z bardzo dokładnymi opisami tego, co dzieje się w „świątecznym” pokoju. Ale to może być tylko moje osobiste odczucie, które w jakiś sposób chce bronić tego tytułu. Co tu wiele mówić. Powóz lorda Bradleya powywracał wszystko w mojej głowie, tylko po to aby móc jakoś zdefiniować moje uczucia po lekturze. Może i jest to chora opowieść, jednak to nie zaprzecza temu, aby była genialna. A ja byłabym głupcem nie dostrzegając tego.

Ocena fabuły: 10/10 (arcydzieło)

Ocena postaci: 10/10 (arcydzieło)

Ocena „kreski”: 10/10 (arcydzieło)

OCENA OGÓLNA: 30/30 (100% - najlepsze z najlepszych)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Waneko!