59. ATAK TYTANÓW ~ Hajime Isagama – TOMIK PIERWSZY

Tytuł: Atak Tytanów: Shingeki no Kyojin
Tytuł alternatywny:  進撃の巨人 [Shingeki no Kyojin]; Attack on Titan
Autor: Hajime Isagama
Wydawca oryginalny: Kodansha
Wydawca polski: J.P.Fantastica
Ilość stron: 192
Data wydania: maj 2014

Przed około wiekiem na Ziemi pojawili się giganci żerujący na ludziach. Ich siła była przytłaczająca, żaden człowiek nie potrafił stanąć z tą siłą do walki. Ludzkość stanęła na krawędzi wyginięcia. Aby przetrwać wybudowano trzy potężne mury – Marię, Rose oraz Sinę, za którymi mogli ukryć się ocalali z rzezi. Przez te sto lat tytani nie przepuścili żadnego ataku na mury, ten dzień jednak nadszedł. Wtedy to brutalnie przypomniano mieszkańcom, że w obliczu potęgi tytanów nie mają najmniejszych szans, a dotychczasowe schronienie stało się pułapką bez wyjścia.

Eren Jaeger w przyszłości chciałby dołączyć do korpusu zwiadowczego, lecz wszyscy jego bliscy chcą wybić mu ten pomysł z głowy. Prawie wszyscy. Jedynym nieprotestującym człowiekiem z tej sprawie jest jego ojciec. Ciekawości człowieka nie da się pohamować, a jest ona powiązana z jego marzeniem – ujrzeniem świata zewnętrznego. Niestety przychodzi dzień ataku na ludzkość, którego Eren jest światkiem. Przez to zdarzenie chłopak podejmuje decyzję – zabije wszystkich tytanów co do nogi, ponieważ ludzkość już dość wycierpiała żyjąc w klatce.

Kto nie słyszał o Ataku Tytanów? Aż pokuszę się o stwierdzenie, że świat zalała tytanowa fala. Jest to jeden z najbardziej znanych tytułów, a to wielkie „bum” rozpoczęło się wraz z emisją anime. Niestety tak to już bywa, że dzięki animacji manga dostaje dodatkowe +10 do „fejmu”, jednak czy pierwowzór też może porwać tak, jak poruszające się żywe postaci? Zachęcam do dalszego czytania. 

Ku mojemu zaskoczeniu tytuł dość szybko pojawił się na polskim rynku, a to dzięki wydawnictwu JPF. Polscy fani serii zostali naprawdę dopieszczeni, ponieważ wydanie jest porządne, zresztą jak na JPF przystało. Oczywiście kiedy ogłoszono przetłumaczony tytuł, nie uszło to bez zbędnych komentarzy typu: „Dlaczego?”, „Przecież to powinno być po japońsku” i tym zbliżonych. Osobiście nie mam żadnych zastrzeżeń do tłumaczeń tytułów na polski, jeżeli jest to robione dobrze i po polsku tytuł też ładnie brzmi. Japońskie Shingeki no Kyojin sama sobie tłumaczyłam jako Atak Tytanów, więc uważam, że tytuł wyśmienicie prezentuje się w naszym ojczystym języku. Jedyny ból jaki odczuwam w tej kwestii dotyczy Służącej Przewodniczącej, ale o tym to kiedy indziej. Wracając do jakości wydania tomiku to chciałam poruszyć temat tytułu ponieważ wygląda on naprawdę dobrze na obwolucie i okładce. Co do samej obwoluty to ma jeden minus – błyszczącą powłokę, którą łatwo zarysować. Muszę być ostrożna, aby nie dorobić się jakiś większych ryz na tomiku, ponieważ na ciemnym będzie widać każde najmniejsze podrapanie. Bardzo dbam o swoje tomiki i jest to dla mnie dość istotna sprawa, ale nie uważam, że jest to jakiś wielki uszczerbek w całości. Po prostu moje pedantyczne zapędy...A jak tomik prezentuje się w środku? Na pewno brak kolorowych stron nie sprzyja. Spodziewałam się chociaż jednej wstawki, nic takiego jednak nie ma. 

Jak już jesteśmy przy tych drobnych minusach to pociągnijmy to jeszcze chwilę. Co najbardziej mnie rozczarowało to kreska. Oczywiście jak większość wpierw obejrzałam anime. Przyzwyczaiłam się do wyglądu postaci z ekranu, a podobnych efektów spodziewałam się w mandze. Pod tym względem, niestety anime wypadło lepiej. Rysunki pana Hajime nie spodobały mi się. Uważam, że są za bardzo niedokładne. Nie pod względem szczegółów, ale po prostu wydają się czasem niechlujne, robione na ostatnią chwilę. Myślę, iż jest to efektem nadmiernego zakreskowywania. Niektóre ujęcia są, po prostu, boskie, ale w większości są to pogubione proporcje. Nie mówię o tytanach bo ci tak wyglądać mają, ale ludzkie sylwetki momentami wydają się krzywe, szczególnie nie mogę przywyknąć do twarzy bohaterów. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach będzie coraz lepiej.

Jestem skłonna przymknąć oko na kreskę, bo przy takiej fabule, to jest błahostka. Oczywiście należy dobrze przedstawić wykreowanych bohaterów oraz ich historię, ale jeżeli kadry są w porządku, a akcja wciąga pomimo tych nadprogramowych pociągnięć to chyba dobrze wróży tytułowi. Co ja mogę pisać o fabule?! Większość z nas ją zna, być może na różnych etapach, ale wciąż jest to jedna i ta sama historia, a to co zostało zapisane w tomie pierwszym jest tylko wierzchołkiem góry lodowej. Postapokaliptyczne klimaty to coś co lubię i od pierwszych dźwięków wiedziałam, że mam kolejnego faworyta (Taa... znów nawiązuję do anime...). Ludzkość u progu zagłady, potężny wróg i jeden napaleniec, który chce wszystko przywrócić do ładu. Można jeszcze dodać kilku innych bohaterów oraz przeżyć, będącymi nicią ich łączącą. Może brzmi to znajomo, ale świat w jakim to się dzieje powoduje, że wszystko odczuwamy dwa razy mocniej. Kiedy bohater jest zrozpaczony – czytelnik też, kiedy się boi – czytelnik również odczuwa lęk, szczęście, radość oraz chwile beztroski. Atak Tytanów zawiera w sobie szeroki wachlarz uczuć, których nie da się zignorować czytając tomik. 

Oczywiście w mandze mam swoich ulubieńców. Nie ciężko się domyślić, że jednym z nich jest Eren. Za nim stoi dzielnie Mikasa. Postaci takie jak Mikasa mocno faworyzuję. Lubię kiedy panie pokazują swoje „pazury” w mangach shounen. Nie dość, że zdolna i utalentowana w kontekście fizycznym to jeszcze silna psychicznie. Z Erenem jest różnie. Czasem mnie denerwuje, ale są momenty kiedy wszystko mu wybaczam. Nie poddaje się i nie ucieka od poważnych problemów, a to cenię naprawdę wysoko wśród ludzi. Te dwie cechy zadecydowały chyba o mojej sympatii do głównego bohatera. Armin jest inteligentnym chłopakiem o słabej wytrzymałości fizycznej, lecz jego nie da się zastąpić ot tak. Cała trójka uzupełnia się, a dzięki ich więziom lektura staje się bardziej poruszająca. Wraz z głębszym zaznajamianiem się z mangą poznajemy inne niepowtarzalne osobowości i nim się spostrzeżemy, trzymamy za niego/nią kciuki w walce z olbrzymami. 

Czuję się zadowolona trzymając tomik na półce. Uważam, że jest to kawał dobrze wykonanej roboty. Nie da się pominąć, kilku farmazonów, jak np. czemu ludzie rozmawiający pomiędzy sobą mówię pełną nazwę tytana kolosalnego? Przecież kiedy rozmawiam o czymś, dajmy na to o pszczołach to nie mówię za każdym razem „pszczoła miodna” czy „pszczoła wschodnia” tylko po prostu „pszczoła”. Tu tak samo uważam, że w niektórych momentach przydało by się samo „kolos”, bo momentami to brzmi dziwnie. Ale jak już mówiłam, ogółem jest dobrze i jestem gotowa na kolejną dawkę. 

Ocena fabuły: 10/10

Ocena postaci: 10/10

Ocena „kreski”: 6/10

OCENA OGÓLNA: 9/10

Przykładowe strony: