[Na pierwszy rzut oka] Żeby życie miało smaczek... - Kulinarne pojedynki

Tytuł: Kulinarne pojedynki. Shokugeki no Souma 

Autor: Yuto Tsukuda, Shun Saeki, Yuki Morisaki

Wydawca PL: Waneko

Tłumaczenie: Beata Trojnar

Oceniane tomy: 1-3

Status mangi: Wychodzące (JP: 24+)

Ilość stron: 208/200/200

Rok wydania: 2016 (listopad)/ 2017 (styczeń)/ 2017 (marzec)

Cena okładkowa: 19,99zł (każdy)

Plany się trochę pozmieniały. W miejsce dzisiejszej miała pojawić się recenzja Róży Wersalu, ale kiedy zaczęłam ją pisać stwierdziłam, że klasyka zasługuje na jedną porządna recenzję. Z szacunku dla tworu, który miał nie mały wkład w mangowy światek podjęłam taką a nie inna decyzję. Dlatego przeskakuję o jedną linijkę i lecę dalej z harmonogramem - Proszę Państwa, przed wami popularna manga o gotowaniu!

Souma Yukihira od dziecka pomagał ojcu w prowadzeniu niewielkiej tradycyjnej restauracji. Od czasu do czasu zdarza mu się wyzwać ojczulka na pojedynek. Mimo tego, że jego rywalizacja z pewnego kąta wygląda jak zabawa i przekomarzanie się rodzica z dzieckiem, tak naprawdę Souma pragnie tylko jednego - przewyższyć swojego mistrza. Niestety nie uda mu się to pracując tylko i wyłącznie dla ukochanej restauracji. Los sprawia, że zyskuje możliwość dostania się do najlepszego liceum gastronomicznego w Japonii (jeżeli nie na świecie) zwanego powszechnie Akademią Parzenia Herbaty i Gotowania Tootsuki. Każdy potomek wielkiego kucharza chciałby się do tej szkoły dostać i zostać jej absolwentem, jednak czy Soumie - przeciętnemu obywatelowi - uda się przejść przez egzaminy wstępne? 

Nie spodziewałam się, że manga o gotowaniu może być taka porywająca. Po pierwszym tomie od razu w głowie wykiełkowała mi myśl, że zapowiada się bardzo interesujący shounen. Tak, tak, Aypa nie oglądała animca w całości. Ecchi mnie pokonało. Dlatego wielkim zaskoczeniem było to, że Kulinarne pojedynki odebrałam jako lekki powiew świeżości. Nie powiem by manga powalała zupełnie na kolana, ponieważ jest, jak tona innych shounenów. Nie zrywa z kanonami, nawet ich zbytnio nie przeinacza, jednak to zupełnie nie przeszkadza by polubić bohaterów czy zaznajomić się z ich troskami.

Skoro już o bohaterach wspomniałam to poświęćmy im teraz trochę miejsca. Zacznę banalnie, bo od Soumy Yukihiry. Chłopak żyje w swoim własnym świecie, który głównie skupia się na gotowaniu. Ma marzenie, by pewnego dnia stać się kucharzem doskonałym, który przekroczy wszelakie granice znanych smaków. Z tą kwestią wiąże się wiele niesamowitości, wśród których nie każde zasługują na miano pyszności (jak np. kałamarnica z masłem orzechowym, która jest zmorą wszystkich znajomych Soumy). Poza tym jest to postać bardzo wesoła, nieprzejmująca się zbytnio troskami codzienności. Przez takie zachowanie Souma nie jest zbyt realistyczny. Na chwilę obecną (czyli tomik 3) jest bohaterem, który mistrzowsko umie posługiwać się nożem i zna wiele różnych trików kulinarnych, przez to, że od małego pomagał ojcu w restauracji. Znając dobrze schemat porządnego shounena wiadomo, iż nadejdzie moment, gdzie jego "niezwykłość" zacznie się normalizować i asów z rękawa braknie, a to wszystko po to, by mógł pogłębiać ścieżkę patelni i garnków.

Co do postaci drugoplanowych i jeszcze dalszych to muszę przyznać, że mało kto wpadł mi w oko. Ale nie powiedziałabym, że są niewyraźni! Po prostu chyba jeszcze za wcześnie by szukać swoich ulubieńców wśród krewnych i znajomych Soumy. Jednak o Nakiri - pannie o królewskim usposobieniu - kilka słów napisać należy. Dziewczyna pochodzi z wielopokoleniowej rodziny kucharzy oraz została obdarzona darem, który w komiksie został nazwany "boskim podniebieniem". Oczywiście Nakiri i Yukihira wpadają na siebie szybciej niż "można się było tego spodziewać". Osobiście zbytnio nie poczułam więzi z tą bohaterką. Mało poświęcałam jej uwagi. Bardziej zajęłam się chyba śledzeniem losów niesamowitego młodego kucharza, ale kto wie, może po prostu nie polubiłam tej postaci aż tak? W sumie trochę sprawa jest dziwna, gdyż zazwyczaj takie bohaterki zapadają mi w pamięć, a nawet zaczynam je po jakimś czasie wielbić. Niestety tutaj coś nie zaiskrzyło. Chociaż kto wie...? Może za dziesięć tomów zmienię zdanie?

Gdybym miała pisać o każdym z bohaterów z osobna kilka zdań, to ta recenzja stałaby się niekończącym pikselowym zwojem. Dlatego przejdźmy już do kwestii fabuły. Po pierwsze to, co mi się podoba to fakt, że mimo etykietki ecchi, manga utrzymuje pewien umiar. Jakiś rok temu obejrzałam pierwszy odcinek anime. Bardzo zniechęciłam się do dalszego oglądania. Kiedy czytałam pierwszy rozdział przypomniało mi się, co czułam podczas seansu. Lecz wyczuwalna była pewna zmiana. Przejawia się ona między innymi w tym, że jest wyrównany bilans między głównymi gatunkami. Kulinarne pojedynki są przykładem komiksu, który potrafi zharmonizować shounena i ecchi w takim stopniu, że osoba taka jak ja, czyli za nie przepadająca za ecchi, może zająć się głównym wątkiem i cieszyć lekturą. Tak w ogóle to, jak jakaś pani pokaże majteczki to nie będę panikować i spuszczać tomiku w klozecie. Historia Soumy oferuje dawkę "świntuszkowych obrazków", jaka nie zgorszy czytadła i nie zakłóci głównego przebiegu akcji. Jedynie doda jej więcej smaku i wymiaru.
Po drugie - mocno wkręciłam się w wątek główny. Kulinarne pojedynki mają banalną fabułę, ale bardzo przyjemnie przedstawioną. Jest tutaj doza dramatyzmu, jednak przewagę mają sytuacje komiczne. Aż chce się powiedzieć, że jest to bardzo wesoły tytuł, który zdecydowanie może poprawić humor. Ja to kupuję, mimo, że komplikacje i plot twisty są banalne i sztampowe.

Najgorszą do opisania kwestią tym razem będzie kreska. Przede wszystkim wydaje mi się ona mocno nijaka, jakbym ją już wcześniej wielokrotnie widziała. Owszem jest ładna, ale bardzo podręcznikowa. Podobnie jest z kadrowaniem. Ogółem czegoś mi tutaj brakuje. Jakiegoś sekretnego składnika, który pokazałby mi coś więcej. Jedyne co mogę pochwalić to praca z cieniami. Część rysunków, jak np. jedzenie, jest oddawana bardzo realistycznie, więc aby potrawy czy przedmioty nie oddzielały się zbytnio od wielkookich postaci postanowiono rzucić trochę więcej światła na wszelakie zgięcia, odgięcia etc. Szczególnie przy strojach kobiecych...

Podsumowując tą długą recenzję uważam, że najlepszą częścią Kulinarnych pojedynków są bohaterowie. Są oni wyraziści, jednak na obecnym etapie trudno jest mi wybrać swoich ulubieńców. Pewniakiem jest, że kibicuje Soumie w spełnianiu swojego marzenia. Wątek fabularny bardzo mnie zainteresował, dlatego myślę, że jak tylko portfel pozwoli, to będę kontynuować swoją przygodę z tym tytułem. Dlatego, jeżeli szukasz shounena, w który wplecione są też elementy ecchi, które dzięki kresce są ładnie przedstawione to dalej szukać nie musisz. Spróbuj Kulinarnych pojedynków! Tylko nie na głodnego!

Ocena fabuły: 8/10
Ocena postaci: 8/10
Ocena kreski: 6/10
OCENA OGÓLNA: 22/30 (73%)

Za egzemplarze do recenzji dziękuję wydawnictwu Waneko! :3