27. SILVER SPOON ~ Hiromu Arakawa – TOMIK PIERWSZY

Tytuł: Silver Spoon

Tytuł alternatywny:  銀の匙 ;  Gin no Saji

Autor: Hiromu Arakawa

Wydawca oryginalny: Shogakukan

Wydawca polski: Waneko

Ilość stron: 192

Data wydania: grudzień 2013

Wybranie szkoły po gimnazjum jest pierwszą z TYCH ważnych decyzji. Już na tym etapie staramy się wybrać ścieżkę, jaką kiedyś będziemy kroczyli w przyszłości. Krócej mówiąc naznaczamy sobie życiowy cel lub jak kto woli to nazwać planem na przyszłość, proszę bardzo. Niekiedy jest tak, że znajdują się delikwenci, którzy nie wiedzą co począć i nie posiadają żadnych większych marzeń. Do tej grupki można dodać głównego bohatera Silver Spoona – Yugo Hachikena.

Szkoła przetrwania?

„Błękitne niebo... Dzika przyroda... Trochę za bardzo spoufalający się cielak... Brak zasięgu... Gdzie ja... JESTEM?”

Bycie dobrym uczniem i uczenie się całe dnie, włącznie z tymi wolnymi, nie brzmi zabawnie. Chyba, że jest to coś, co się lubi robić, wtedy to może stać się przyjemne. Niestety Hachiko uczył się, bo uczył. Cały swój wolny czas poświęcał nauce – a starał się go mieć. To nie tak, że był niemądry, po prostu nie miał żadnych innych zainteresowań, a co za tym idzie nie miał swojego marzenia. Dlatego spytany o liceum powiedział, że chce znaleźć się jak najdalej od rodzinnego miasta – Sapporo. Najlepiej, aby to była szkoła z internatem. I tak oto, po zdaniu odpowiednich egzaminów, znalazł się w Technikum Rolniczym w Oezo.

„(...) Teren obejmuje nie tylko budynki, ale tez pola i lasy, więc tak naprawdę to największa szkoła w kraju!”

To co zastał na miejscu, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Sądził, że uczęszczanie do technikum będzie proste i nie będzie zbyt wymagające. Udało mu się nawet ustalić jakiś cel. A mianowicie, być najlepszym uczniem w szkole – jeżeli chodzi o naukę. Zajęciami takimi jak matematyka, język japoński i tak dalej, zbytnio się nie przejmował, gorzej było z przedmiotami – że tak się wyrażę – farmerskimi, np. hodowla zwierząt czy inżynieria rolnicza. Po tym jak całe wakacje wkuwał całą książkę z jednego z tychże przedmiotów okazało się, że jest on prawie bezużyteczny. A jak ktoś bez doświadczenia w tych sprawach ma się jakoś połapać? To chyba oczywiste, iż przez zajęcia praktyczne. 

„Dzięki zwierzętom potrafimy dostrzec to, co wcześniej umykało naszemu wzrokowi. Jesteśmy im za to wdzięczni i dlatego opiekujemy się nimi każdego dnia.”

Bo spanie jest dla mięczaków!

Cieszmy się tym, że mamy na godzinę ósmą do szkoły. Dla uczniów Technikum Rolniczego w Oezo nikt nie ma litości! O piątej rano pobudka, by później z buta iść do pracy – nie do szkolnego budynku, gdzie siedzi się od rana do popołudnia w ławce, tylko (tak dla przykładu) do kurnika. Oczywiście, gdy wykonasz swoją robotę, muszisz iść na lekcje (te normalniejsze) – chociaż czasem są to zajęcia w „terenie”. Kolejno zajęcia praktyczne, a jeżeli jeszcze Ci nie dość i czujesz jakąś rozpierającą energię to możesz ją wyładować na WF’ie przebiegając teren szkoły dookoła (20km). Jeżeli ktoś myśli, że to koniec to się grubo myli. Nie zapominajmy o poczciwej hodowli zwierząt i obowiązkowych zajęciach klubowych, na których również będziesz tyrał niczym wół. Po „lekcjach” masz czas do dyspozycji, jednak jest to szkoła, co jest równoznaczne z pracą domową. Lecz, gdy już wypełnisz wszystkie swoje obowiązki możesz odprężyć się biorąc kąpiel aż 15 minut (nie dłużej!). Po kilku takich dnach, człowiek zaczyna uświadamiać sobie, że jedyną przyjemnością jest ciepły, porządny i smaczny posiłek. Ktoś jeszcze narzeka na szkołę?

„Tokiwa, kurczaki to takie wspaniałe stworzenia... Potrafią wysrać coś, co tak cudownie smakuje!”

Moje pierwsze skojarzenie po przeczytaniu tego tomiku? Zabawa. Tak właśnie zabawa. Może bohaterowie wyciskają z siebie siódme poty, ale ja się przy tym się dobrze bawiłam. W końcu chyba o to chodzi, żeby osoba czytający tomik miała z tego frajdę. A wszystko to dzięki fabule, która przybliża czytelnika do bohaterów. Najważniejszą postacią jest Hachiken, który chciał oddalić się od domu. Przez cały tomik zadawałam sobie pytanie: „Dlaczego?”, jednak to byłoby zbyt nudne jakbym dostała odpowiedź od razu na samym początku. W końcu seria ma status wychodzącej. Wracając do fabuły to oprócz tego dramatycznego przedsmaku jest to definitywnie komedia. Mieściuch poznaje życie na wsi i to bez żadnych łagodnych wstępów – od razu zostaje rzucony na głęboką wodę. Zaczyna uczyć się co i jak funkcjonuje w gospodarstwie, jakie są na nim prawa i ile spoczywa na barkach człowieka prowadzącego taką działalność. Niekiedy musi być przedsiębiorczy, innym razem opiekunem a czasem nawet katem.

Dodatkiem do fabuły są ciekawe charaktery i postawy reszty bohaterów. Yugo Hachiken jak każdy chłopak w jego wieku może się zauroczyć lub też nawet zakochać, więc czemu by nie stworzyć ślicznej i uroczej wielbicielki koni? Tak, w jednym zdaniu, można scharakteryzować Aki Mikage. Oprócz niej mamy Tamako Inadę – „puszystą” osóbkę; Ichiro Komaba – miłośnika baseballu; Shinnosuke Aikawa – przyszłego weterynarza; Keiji Tokiwa – dla niego matematyka i podobne temu przedmioty to czarna magia, ale jeżeli chodzi o przedmioty farmerskie to jest naprawdę dobry, jest również miłośnikiem słodziutkich, małych kurczaczków. Do tego jeszcze dochodzi niesamowite grono pedagogiczne na czele z dyrektorem szkoły. Mieszanka, może i wybuchowa, ale dobrze do siebie pasująca. Bo jak ma być wybuch to ma być przede wszystkim głośno i z impetem. Deidara by dodał : „Eksplozja to sztuka”, a w tym wypadku się z nim zgadzam.

Ostatni podpunkt jak zwykle należy do „kreski”. Pierwsze co powiem jest chyba zbyt oczywiste, ale postaci pani Arakawy za bardzo kojarzą mi się z Fullmetal Alchemist. Wiem, że jest autorką obu mang, i że podobieństwa są w każdym takim przypadku, ale jednak jakoś miałam wrażenie, że pojawi się Edward albo Al. Oprócz tego nauczyciel WFu jest tak podobny do Armstronga, że miałam chwilę odcięcia i myślałam, że to ta postać. Jednak nie traktuję tego jako cechę negatywną. Według mnie jest to cecha bardzo, bardzo pozytywna, ponieważ pokazuje, że mangaka ma swój styl rysowania i każdy będzie potrafił go rozpoznać. Ale czy jest to dobre czy nie pozostawiam waszej ocenie. Dla mnie w Silver Spoonie pod względem technicznym nie brakowało niczego – dobre cienie, odpowiednie reakcje i rozmieszczenie „okieniek”. Może nie jest to jedna z tych „kresek” które ubóstwiam, ale jest dobra na tyle by mnie nie drażniła.

Ocena fabuły: 10/10

Ocena postaci: 10/10

Ocena „kreski”: 8/10

OCENA OGÓLNA: 9/10

Ocena dla portalu sztukater: –6/6

Tym razem podam link do kilku przykładowych stron :3 ---> KLIK

ZA MOŻLIWOŚĆ PRZECZYTANIA DZIĘKUJĘ:

AYPA OGŁASZA!:

 „A ty jak spędzasz święta?” 

O co chodzi? Właśnie startuje kolejna akcja Stowarzyszenia Sztukater, która porusza problem samobójstw. W Polsce w ciągu roku najcenniejszy dar zostaje odrzucony przez blisko 6 tys. osób. Głównym powodem odbierania sobie życia jest przede wszystkim samotność. W tym roku u mnie w szkole była jedna z takich osób co szarpnęła się na swoje życie. Dziś już nie ma jej wśród nas. Osobiście nie znałam tej osoby, jednak gdy nagle widzisz płaczących nauczycieli, którzy „gnębią” cię pracami domowymi czy czymś innym, coś się w tobie zmienia. Dlatego jeżeli coś jest nie tak, czujesz się samotny lub jest ci po prostu smutno nie krępuj się tylko pisz! Od dnia 24.12.2013 r. godz. 16:00 do 26.12.2013r. zapraszamy wszystkich, którzy odczuwają potrzebę rozmowy o wszystkim i o niczym, wspólnego spędzenia świąt do kontaktu z:

Artie Sztuk - Profil na FB (dyżur 24 h)

Więcej informacji na ---> LINK