181. [mini recenzja] ATAK TYTANÓW #6 ~ Hajime Isayama

 

Tytuł PL: Atak Tytanów

Tytuł JP: 進撃の巨人 [Shingeki no Kyojin]

Autor: Hajime Isayama

Wydawca JP: Kodansha

Wydawca PL: J.P.Fantastica

Ilość stron: 192

Data wydania JP: 2011

Data wydania PL: 2015 (lipiec)

Link do poprzednich recenzji: 1/2/3/4/5

Zwiadowcy wyruszyli na koleją niebezpieczną ekspedycję poza mury. Przez jakiś czas wszystko szło zgodnie z planem, jednak na horyzoncie pojawiła się Kobieta Tytan. Ewidentnie widać, że zjawiła się w konkretnym celu. Po jakimś czasie Armin odkrywa, że chce uprowadzić Erena. Jednak jakie są intencje osoby zamkniętej w ciele tytana kobiecego? I kim jest Kobieta Tytan?

Tak, jak poprzedni tomik był bardziej formalny i dostarczał nam nowe informacje, tak ten na powrót stał się uczuciową bombą. Momentami aż denerwuję się na samą siebie, że tak bardzo wczuwam się w historię Ataku Tytanów. Szczególnie w momentach, kiedy bohaterowie stają twarzą w twarz z niebezpieczeństwem. Tym razem bezsprzecznie zagrożeniem jest człowiek z „mocą tytana”. Już sam fakt, że istnieje kolejny nienaturalny tytan wywołuje nie małe przerażenie. Jednak aby nie było zbyt „nudno” Kobieta Tytan obiera sobie za cel Erena. A za tym idzie pojawia się dużo sentymentalnych wspomnień, które później łamią serce nie tylko bohaterom, ale i nam – czytelnikom.

Przede wszystkim Eren zostaje postawiony przed wyborem – działać samemu czy pozwolić sobie pomóc i zaufać towarzyszom broni? Tutaj oczywiście Isayama wstawił kilka scen z czasu pobytu młodzieniaszka ze zwiadowcami z oddziału specjalnego. Początkowy strach i brak pewności zaczął przeradzać się w coraz to głębsze relacje między nimi.

Od Ataku Tytanów nie można się łatwo oderwać. To co robi Isayama – prócz pozostawiania nas w depresji – jest niesamowite, ponieważ od samego początku nie było złego tomiku. Fragmentami odsłania przed nami świat, jaki powstał w jego głowie i robi to z dobrym, mangowym smakiem. W „spokojniejszych” momentach dostajemy nowe informacje, mamy czas aby jest skumulować, a później razem z bohaterami przezywamy piekło. Co więcej wraz z narastającym numerem tomu, wydaje się, że historia co raz bardziej wciąga. Chodzi mi o to, że pomimo tego, iż tak naprawdę nic nie wiemy, nasza ciekawość nadal rośnie. Nie zanudzamy się ciągłą walką ludzi i tytanów. Jest też druga strona tego medalu. Pewni jesteśmy tylko kilku rzeczy, a pytania narastają w zastraszonym tempie. Z jednej strony jest to wciągające i nie mogę doczekać się ciągu dalszego historii, jednak mam też pewne obawy. Co jeśli Isayama pozostawi taki stan rzeczy przez kolejne sześć tomów? Czy nadal będzie to chociaż wciągające? Czy być może zaginę pod lawiną mnożących się pytań?

Ocena fabuły: 10/10 (arcydzieło)

Ocena postaci: 10/10 (arcydzieło)

Ocena „kreski”: 8/10 (rewelacyjna)

OCENA OGÓLNA: 28/30 (93% - najlepsze z najlepszych)

Hejooo! ^^

Chyba należy się kilka słów wyjaśnienia, dlaczego taka „lekka” obsuwa z Tytanami.

Pierwszym powodem było to, że jakoś zapomniałam o tym, że w piątek był piątek i 180. recenzja pojawił się w sobotę... O.o Wyszło to tak, prawdopodobnie z mojego „zabiegania”.

Drugim powodem, dla którego recenzja AT #6 pojawia się dziś jest fakt, że miałam coś dopisać to tej recenzji. Wydawała mi się okropnie krótka, ale po przeczytaniu jej (po raz 3948342738072080) uznałam, że nie będę nic więcej dodawać. Wydaje mi się, że recenzja tego tomiku jest kompletna. :D

Co do najbliższego piątku to recenzja powinna pojawić się późnym popołudniem. Niestety mój mały zapasik napisanych recenzji jest skończył i teraz musze z dzień czy dwa poświęcić na nowe teksty. Cieszę się, bo nie będę musiała przez ten czas patrzeć na Słownik terminologiczny sztuk pięknych. \(^o^)/ Tyle wygrać!

~A.
[EDIT:15.04.2016] Kolejna recenzja pojawi się później... ;(