171. [mini recenzja] WZGÓRZE APOLLA #4 ~ Yuki Kodama

Tytuł PL: Wzgórze Apolla

Tytuł JP: 坂道のアポロン [Sakamichi no Aporon]

Autor: Yuki Kodama

Wydawca JP: Shogakukan

Wydawca PL: J.P.Fantastica

Ilość stron: 192

Data wydania JP: 2008

Data wydania PL: 2016 (luty)

Link do poprzednich recenzji: 1/2/3

Druga połowa lat 60., Kiusiu. Kaoru za sprawą Sentaro zagłębia świat jazzu, jednocześnie skrycie podkochując się w Ritsuko, a jego życie zmienia się w pasmo nowych doświadczeń. Od odwiedzającego go taty Kaoru otrzymuje adres pobytu mamy, z którą nie miał kontaktu od wczesnego dzieciństwa. Wyrusza więc razem z Sentaro w podróż do Tokio, by się z nią zobaczyć i porozmawiać. Jak będzie wyglądało ich spotkanie? Czy uzyska odpowiedzi na dręczące do pytania? Tymczasem Yurika, chcąc odwdzięczyć się Sentaro, proponuje mu wspólne wyjście. Czyżby to miała być... Randka!? Oto kolejna odsłona słodko-gorzkiej opowieści o dojrzewaniu i muzyce. 

W literaturze czy filmie niespodziewane zwroty akcji to chleb powszedni. Komiks daleko od tego nie odstaje, bo przecież prócz obrazem zachwyca czytelnika przedstawianą opowieścią. Zwrot może pójść w różnych kierunkach, w różnym tempie. Jeden z wolniejszych zauważyłam przy czytaniu czwartego tomiku Wzgórza Apolla.

„(...) muzyka to też sztuka. Zwłaszcza jazz ma sporo wspólnego z malowaniem obrazów. Różnią się jedynie tym, że obraz powstaje na płótnie, w pewnej ograniczonej przestrzeni, a muzyka rodzi się w ograniczonym czasie (...). W obu przypadkach to zupełnie tak, jakbyś w danym momencie, w danym miejscu ukazywał światu w pewien sposób cząstkę siebie.”

Chociaż słowo „wolniejszy” brzmi niezbyt pozytywnie, to lepszym do wyrażenia tego doświadczenia będzie sformułowanie „bardziej łagodny”. Początkowo manga wydawała się dojrzalszą wersją szkolnej historii miłosnej, a przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie. Powagi dodawało miejsce oraz czas historii oraz historia głównego bohatera, który nie potrafił przystosować się do życia z rówieśnikami. Krócej mówiąc, założyłam, że wszystko będzie bardzo skupione na osobie Kaoru oraz jego burzliwej osoby. Pod koniec trzeciego tomiku zauważamy jak Kaoru poddaje się obojętności do Ritsuko, tylko ze względu na jej własne uczucia. Autorka aby nie narażać swojej opowieści na miano ckliwego szkolnego romansiku postanowiła pójść na chwilę w inną stronę i nie mam tu na myśli poznania historii Sentaro. Mianowicie zaczyna odkrywać przed nami prawdę o matce Hrabiątka czepiając się innego rodzaju miłości.

„Nie będę wtrącał się w to wszystko. Po prostu pozostawię sprawy własnemu losowi, a jeśli skończy się tak, że zostanie zraniony, będę obok żeby go wesprzeć.”

Czwarty tomik rozpoczyna się od momentu kiedy Kaoru spotyka swoją matkę. W końcu dowiaduje się prawdy o jej zniknięciu, co według mnie przyjął bardzo... spokojnie. Ja na jego miejscu bym się trochę powściekała. Jednak wątek z mamą Hrabiątka szybko się kończy, w dodatku bardzo wzruszająco oraz prosperująco. Mam nadzieję, że jeszcze jej postać pojawi się w opowieści.

Inną rzeczą, która wykwitła w drugim tomie jest zazdrość i niepewność okularnika. Rozpoczyna się nowy rok szkolny, co w Japonii jest równe zmianie składów klas. Ten epizod spokojnie można zatytułować „Szczęście w nieszczęściu” ponieważ Kaoru znów jest w jednej klasie z Ritką, jednak Sentaro trafił do „męskiej” klasy. Przyjaciele zostają rozdzieleni, a między nimi pojawia się nowy „gracz” – Matsuoka.

„Poczułem gdzieś w sercu ukłucie bólu, ale pewnie wkrótce się do tego przyzwyczaję... Ból zniknie, a ja znów będę mógł swobodnie się uśmiechać.”

Wzgórze Apolla z tomiku na tomik zaczyna co raz bardziej na mnie działać. Żałuję, że nie mogę już sięgnąć po kolejny tomik z półki, ponieważ świat wykreowany przez Yuki Kodamę jest może ciężki uczuciowo, ale to czyni go niezwykle pięknym. Pojawiają się nowe problemy, nowe znajomości i nowe więzi, które zaczynają tworzyć niespokojną plątaninę myśli, nie tylko postaci, ale i samego czytelnika.

„Ponoć prawdziwa przyjaźń potrafi przetrwać i całe życie. I tak se myśla, że akurat nom może się to udać”

Ocena fabuły: 9/10

Ocena postaci: 10/10

Ocena „kreski”: 9/10

OCENA OGÓLNA: 28/30 (93%)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu J.P.F.!

Wiem. Strasznie, krótka jest ta recenzja... Chyba mój móżdżek jest jeszcze na wakacjach. XD

~A.