169. [RECENZJA SPECJALNA] OGAR I INNE OPOWIADANIA ~ Tanabe Gou

 

Tytuł PL: Ogar i inne opowiadania

Tytuł JP: 魔犬 ラヴクラフト傑作集 [Maken Ravukurafuto Kessaku-shū]

Autor opowieści: Howard Phillips Lovecraft

Adaptacja i ilusracje: Tanabe Gou

Wydawca JP: Kodokawa

Wydawca PL: Studio JG

Ilość stron: 174

Data wydania JP: 2014

Data wydania PL: 2015 (październik)

Ludzka ciekawość nie zna granic, nawet w obliczu śmiertelnego zagrożenia brniemy w nieznane, bo być może będzie to wielkie odkrycie. Zdarzają się też przypadki, że śmierć może być obiektem zainteresowań, a podróż do zapomnianego przez świat cmentarza, jedną z wielkich przygód. Jednak los lubi płatać figle i nie każde wojaże kończą się szczęśliwym „żyli długo i szczęśliwie”.

W zbiorze opowieści H.P. Lovecrafta czekają nas historie pełnie grozy. Upiorne ciemności, zapomniane cmentarze, starożytne ruiny skrywające dawno zapomniane legendy. Czujecie już ten klimat?

Nie pamiętam już, czy szkolne przyjaźnie zwykle długo trwają, czy nie. Próbuję sobie przypomnieć, co na ten temat mówią różni ludzie, jednak jedyne, co mam w głowie, gdy o tym myślę, to ciemność. Wyobraźcie sobie jednak, że na matematyczno-fizycznym profilu w liceum spotykają się dwie humanistki. Możecie się jedynie domyślić, ile zabawnych sytuacji z tego wynikło – na przykład do tej pory drżę ze zgorszenia, gdy ktoś wymawia słowo kofunkcja. Koniec końców wylądowałyśmy w jednej ławce rzucając sobie zniesmaczone spojrzenia, gdy ktoś nie umiał napisać interpretacji wiersza. Może mnie kojarzycie, może nie. Jeśli jednak Papierowe Miasta gdzieś Wam kiedyś przemknęły w Internetach, to znacie mnie jako Kyou. Nigdy jeszcze nie pisałam recenzji mangowych, choć opinii powieści graficznych mam już kilka na koncie. Może jednak sprostam wymaganiom Aypy.

Pewnego razu, jak się spotkałyśmy w naszych główkach wykwitł pomysł napisania wspólnych recenzji – jednej o książce i jednej o mandze. I tak, ja miałam za zadanie przeczytać książkę z repertuaru Kyou, a Kyou – mangę z moich wielgaśnych stosów. Tak padło na Lovecrafta i jego opowiadania. Co prawda Kyou i ja nie jesteśmy wielkimi zwolenniczkami klasycznych książek. Ale nie jest też tak, że się nie czepimy niczego, co wyszło przed 2000 rokiem. Może to mało profesjonalne podejście, ale żadna z nas nie miała do czynienia z Lovecraftem w pełnej krasie, ale to nie zniechęciło nas do sięgnięcia po komiks, dlatego gdy nadarzy się okazja na pewno postaram się sięgnąć po opowiadania przedstawione w mangowej adaptacji. A teraz pozwólcie, że oddam klawiaturę w drobne rączki Kyou. :3

Niech bogowie współczują tym, którzy nie poddają się szaleństwu...

Nie krzyczcie na mnie, wielką wielbicielkę wszelkiej literatury, iż na swojej drodze nie poszłam jeszcze na kawę z Lovecraftem. Opowiadania grozy mnie – co ukrywać – naprawdę mocno przerażają, ze względu na moją bujną wyobraźnię, która uaktywnia się nocą. Postanowiłam jednak zaryzykować i pozwolić sobie na poznanie Tanabe Gou i stworzonych przez niego obrazów z kilku krótkich historii tego autora. Osobiście nie boję się tego, co tworzą inni. Boję się tego, co może zostać stworzone w mojej głowie. Dlatego też do Ogara i innych opowiadań podeszłam naprawdę na spokojnie. Miałam jednak spore wymagania, nie ukrywam tego. Tyle dobrego się nasłuchałam o H.P. Lovecrafcie i tylu mang się już w życiu naczytałam, że wiem, do czego są zdolni Japończycy.

Z mojej strony zainteresowanie opowiadaniami H.P. Lovecrafta wzięło się z rozpoczęciem obcowania z kultowymi mangowymi tytułami. Głównie mam na myśli twórczość Junjiego Ito, którego w dalszym ciągu poznaję na nowo. Zaszczepił we mnie mangową miłość do horrorów, a jak powszechnie mówiło się w towarzystwie moich znajomych – japońskie horrory są najlepsze. Ja tam trzymałam się z daleka od wszelakich Klątw i Ringów, ale teraz to co innego. Wiedziona ciekawością postanowiłam sprawdzić, jak Japończyk poradzi sobie z grozą zachodnią. Czy sobie poradził?

Próbuję napisać coś o bohaterach, jednak mam pustkę w głowie. Zapewne żeby ich lepiej poznać i wyrobić sobie o nich jakiekolwiek zdanie musiałabym przeczytać po prostu owe opowiadania. Fabularnie zaś czegoś mi brakowało. I to naprawdę dużego czegoś. Tego bardzo nie lubię w opowiadaniach – zanim dobrze zdążę się wczuć nagle się okazuje, że to już koniec. Przyznam, że jeśli Tanabe Gou wszystko idealnie odwzorował, to zawiodę się na twórczości H.P. Lovercafta. Jest to naprawdę przykre, gdyż po tych wszystkich zachwytach na jego temat spodziewałam się prawdziwej gratki dla każdego czytelnika. Nie udało mi się zainteresować wydarzeniami. Po zakończeniu odłożyłam mangę jakby nigdy nic. Żadnych dreszczy, gęsiej skórki ani problemów z zaśnięciem – sprawdzone.

Ci, którzy doprowadzili do upadku własnej cywilizacji i zagłady gadziego ludu... Ukryci w mroku, zżerani przez nienawiść do ludzkości o zmierzchu opuszczają swoją kryjówkę, by siać strach i zniszczenie w uśpionym świecie śmiertelników, a o wschodzie wracają do swojego gniazda.

Chyba uczucie pustki względem tej mangi i mnie dopadło. Po pierwsze spodziewałam się czegoś wielkiego. I to dosłownie wielkiego – tak na około 400 stron, a tu dostałam normalnej wielkości mangę, gdzie wszystko wydaje się być mocno skondensowane. Pierwsze opowiadanie, Świątynia, dotyczyło podwodnej ekspedycji wojennej nazistów. Akcja tej historii dzieje się na pokładzie łodzi podwodnej, na której zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Kapitan oczywiście jest racjonalistą i nie zamierza wierzyć w jakiś złe przesądy – po prostu co niektórzy kompani oszaleli. Drugim z kolei jest wymieniony w tytule Ogar. Przez to opowiadanie lekko podskoczyłam, kiedy czytałam tomik do podusi. Ale prócz pięknej ilustracji powitalnej również niczego specjalnego tam nie zastałam. A zapowiadało się dobrze. Szkoda, że akcja umarła tak szybko, nie dała mi nawet szansy wczuć się odpowiednio w klimat opowieści. Ostatnią historią jest Zapomniane miasto. Cóż mogę napisać o tym opowiadaniu, aby nie spojlerować i się nie powtarzać? O Zapomnianym mieście, zapomniałam równie szybko jak się skończyło...

Co do samych postaci to o nich to już w ogóle ciężko cokolwiek powiedzieć. Temat każdej historii pochłonął bohaterów. Jedynym wybijającym się z tego grona jest wspomniany wcześniej kapitan nazistowskiej floty podwodnej. Wykazał jakiekolwiek interakcje tego, że żyje i myśli, a historia było dopełnieniem tej wizji. Jednak po jakimś czasie i jego pochłonęła fabuła, pozostawiając w mojej głowie odczucie pustki. Gdyby ktoś nagle spytał mnie o imiona pojawiających się tu charakterów, bez podglądu do mangi nie byłabym w stanie ich przytoczyć. Niestety Tanabe Gou poległ na tych dwóch polach...

Kiedy otwieram mangę spodziewam się rysunków, które będą charakterystyczne dla Japończyków. Tanabe Gou postanowił jednak trochę się wyłamać i gdyby nie jego nazwisko na okładce i fakt, że Ogar i inne opowiadania otwierają się z tej zwykłej, „mangowej”, strony doszłabym do wniosku, że to dzieło jakiegoś amerykańskiego rysownika i mam przed sobą normalny komiks. Kiedy fabuła zawodzi w wypadku mang można skupić się na ilustracjach i zapomnieć, że historia też ma znaczenie. Nie powiem, żeby rysunki Gou nie były klimatyczne. Wpasowały się w fabułę i klimat historii. Temu nie można zaprzeczyć. Pojawiło się nawet kilka stron, które naprawdę mocno mi się spodobały.

Gdybym miała wybierać to ostatnie opowiadanie najbardziej mi się spodobało. Jest jedynym, o którym mogłabym cokolwiek powiedzieć. Wcześniejsze przepłynęły mi przed oczami bardzo szybko i nie zainteresowały na tyle, by urządzić się w mojej podświadomości. Biorąc pod uwagę, że mam naprawdę dobrą pamięć nie jest to zbyt duży komplement dla autora ilustracji. Chciałabym móc porównać twórczość Lovecrafta z tym, co tu otrzymałam. Sądzę, że dlatego chwycę za te trzy opowiadania i sprawdzę, dlaczego ludzie tak bardzo chwalą tego pisarza. Być może – jeśli Aypa tego nie uczyni – zrobię na ten temat post na blogu.

Kyou chyba napisała dokładnie to, co sama myślę na temat ilustracji. Nie będę się zbędnie powtarzała, bo w tym aspekcie nasze opinie są prawie w stu procentach takie same. Jedynie pokuszę się o stwierdzenie, że i na tym polu Tanabe Gou nie spełnił moich oczekiwań.

Jedna rzecz nie daje mi jeszcze spokoju – polskie wydanie. Nie chce go zbytnio krytykować, ale nie do końca jestem zwolenniczką „odzienia” tomiku. Tym razem obwoluta została wykonana z lekko utwardzonego papieru, którym nie pogardziłby akwarelista. Jest to nowe doznanie ponieważ w dotyku jest on bardzo milusi. Ale na tym kończą się jego plusy. Jako, że jestem bardzo uczulona na „przyszły” wygląd moich mang to ta obwoluta jest chyba najkruchszą rzeczą w całej mojej kolekcji. Jej odporność na różne draśnięcia wydaje się strasznie mała, a poza tym zgięcia przy grzbiecie wyglądają jak niechlujne zgniecenia. Lecz pod względem artystycznym nie jest źle. Podoba mi się to, że bohaterowi są odrobinę „podkreśleni” wśród buszu nakreślonych kresek. Również lubię połączenie żółci z bielą i czernią. Pod tym względem tomik prezentuje się dobrze.

Co do sięgnięcia po opowiadania, też jestem chętna do konfrontacji tego, co zostało przedstawione w mandze z tym, co mogę zastać w oryginale. Dlatego myślę, że będzie mi miło jeżeli Kyou jeszcze potowarzyszy mi i przy tym temacie. Jednak jak na razie ciężko mi powiedzieć kiedy owy wpis by się pojawił, ponieważ mnie czeka sesja, a Kyou lot do Londynu.

Ogólnie rzecz biorąc jestem zawiedziona. Biorąc pod uwagę fakt, że przytaczane z opowiadania cytaty mi się podobały, nie skreślam H.P. Lovecrafta, choć za dalsze części jego dzieł w wersji ilustrowanej chwytać nie mam zamiaru. Wydawało mi się, że dostanę niesamowitą przygodę, a otrzymałam tylko jej zwiastun w cudownej obwolucie, która osobiście bardzo mi się podoba. Dodaje mandze sporo uroku, jednak nie dajcie się nabrać. Wcale nie jest tam tak, jak powinno. Żaden fan Lovecrafta nie będzie usatysfakcjonowany – tak mi się przynajmniej wydaje. Może mając znajomość tych opowiadań odbiera się je całkiem inaczej. Tak czy inaczej  to, co wyszło spod ręki Tanabe Gou okazało się ogromnym rozczarowaniem w ładnym opakowaniu.

Nic dodać, nic ująć. :3

Nie umarło, co spoczywać w uśpieniu całe wieki może, a czasu upływ w końcu i śmierć nawet zmorze. ~ H.P. Lovecraft, Zapomniane miasto

Ocena fabuły: 4/10 (może być)

Ocena postaci: 3/10 (słabe)

Ocena „kreski”: 6/10 (dobra)

OCENA OGÓLNA: 13/30 (43% - żadna rewelacja)

Ocena fabuły: 5/10 (przeciętna)

Ocena postaci: 4/10 (może być – bo piesiulek)

Ocena „kreski”: 6/10 (dobra)

OCENA OGÓLNA: 15/30 (50% - żadna rewelacja)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu StudioJG oraz Yatta.pl!

 

 Link do naszej wspólnej recenzji Portretu Doriana Graya: http://papierowemiasta.blogspot.com/2015/12/437-recenzja-specjalna-portret-doriana.html

Dziekujemy za uwagę!

~Kyou & Aypa ^^