72. ¡VIVA LA FIFA! ~ Agata „LLP” Sutkowska – TOMIK PIERWSZY

Tytuł: ¡Viva la Fifa!
Tytuł alternatywny: ------
Autor: Agata „LittleLadyPunk” Sutkowska
Wydawca oryginalny: Kotori
Wydawca polski: Kotori
Ilość stron: 168
Data wydania: lipiec 2014

Jerzy Kos, dla przyjaciół Jurek, wraz z rodzicami przeprowadził się do Rio de Janeiro. Tam oddał się swojej pasji – piłce nożnej. Wraz ze swoją drużyną przygotowuje się do zawodów sportowych. Może się wydawać, że kopanie piłki jest proste, jest to jednak ciężka praca. Jurek z całych sił stara się być najlepszym bramkarzem, lecz nie zawsze wychodzi mu tak jakby tego chciał. Wpierw musi zmierzyć się z własnymi lękami, aby później móc stanąć przed przeciwnikiem i skupić się tylko i wyłącznie na grze. Do jego klasy zostaje przyłączony uczeń, który wprowadzi kilka zmian w życiu polskiego chłopaka. 

Kolejny polski komiks w moich łapkach. Gdy Kotori ogłosiło wydanie ¡Viva la Fify!, nie byłam do tego tytułu w ogóle przekonana. Powód tego nastawiania był całkiem prostu i oczywisty. Nie lubię piłki nożnej. Po dziś dzień nie widzę nic fascynującego w tej grze, ale czasem zdarzyło mi się obejrzeć mecz czy dwa. A to tylko dlatego, że nic innego nie było w telewizji, a rodzice chcieli oglądać rozgrywki... Przy czytaniu skupiłam się bardziej na sytuacji chłopaków niż na zawodach sportowych. Dlatego jeżeli pomylę coś związanego z samą grą to przepraszam.

Jak napisałam w opisie tomiku Jurek jest nastolatkiem pochodzenia polskiego uczącym się w brazylijskim liceum – Todos os Santos. Ma on dobrą pamięć i głowę matematyka. Pewnego razu został zatrzymany przez trenera jednej ze szkolnych drużyn piłki nożnej i tak rozpoczął swoją przygodę na bramce. Wszystko może byłoby dobrze, gdyby podczas meczu potrafił skupić się na grze, a nie tylko myślał o tym w jak dużym stopniu jest on beznadziejny. Tak przynajmniej przedstawia tego bohatera autorka. Jest głównym bohaterem, a jest to postać, która naprawdę mnie drażniła. Nie wie czego tak naprawdę chce od życia i cały czas mówi jak potłuczony o swoim nieszczęściu. Zresztą później jest jeszcze lepiej, ponieważ Jurek zaczyna odczuwać wszystko jak w kalejdoskopie. Wpierw złość, potem radość, koleinie smutek i na koniec odczucie nadziei. Myśl, z którą skleiłam postać Jerzego to nieokreślony emo. Ale to nie koniec. W całej drużynie mamy różne osobowości i charaktery. Można wybierać, bo naprawdę koledzy z drużyny Jurka są bardziej ogarnięci niż on sam. 

Może nie czytałam tej książeczki ze zrozumieniem, ale mam wrażenie, że wydarzenia w niej są bardzo pomieszane. Czuję się tak, jakbym opuściła jakieś ważne wątki, które uczynią ten tytuł lepszym, jednak takowych nie ma, a w pierwszym tomiku powinny być. Z początku jeszcze udało mi się iść razem za akcją, ale po jakimś czasie nie wiedziałam czy to było kiedyś czy też dzieje się teraz. Kompletnie się pogubiłam, przez mieszanie przeszłości z teraźniejszością. W komiskie jest wiele postaci i autorka chciała każdej z nich poświęcić uwagę, lecz niestety nie wyszło. Mnóstwo szczątkowych informacji, które nawet nie chciały mnie zbyt poruszyć. W porównaniu do Exitus Letalis, gdzie też było trochę zamieszania, ¡Viva la Fifa! przebiła ten tytuł. W ogóle nie mogłam znaleźć więzi z żadnym bohaterem.

To co najbardziej przypadło mi do gustu to humor autorki. Momentami może był zbyt suchy, ale też czasem powiem coś co nie powinno wyjść z moich ust. Co jeszcze mnie nie zraziło to podejście do kwestii kulturowych. W „mandze” pojawia się wiele narodowości i każda z nich jest inna. Uważam, że dobrze są ukazane przyzwyczajenia i skojarzenia każdej z nacji. Ta część mi się najbardziej spodobała.

Chciałabym napisać coś bardziej pozytywnego, ale w tym akapicie nie mogę zrobić. Drugim czynnikiem, który oddalał mnie od tego tytułu była kreska. Jak na razie miałam do czynienia z czterema polskimi mangami, a jedną z nich jest Viva la fifa. Jak na razie uważam, że KattLett ma najlepszą kreskę. Jak z LLP? Sama autorka pisze, że pisała komiks kilka lat temu. Osobiście myślę, że będzie trochę lepiej, ale czy pojawi się jakaś zniewalająca różnica? Raczej nie. Największy rozwój w kresce widzę w Bisu. Tu z tomiku na tomik jest coraz lepiej, chociaż nadal to nie jest to co lubię. Jedyne co mogę powiedzieć to to, że trzymam kciuki. Rysować, rysować i jeszcze raz rysować. 

Zauważyłam, że moje recenzje, coraz bardziej się skracają (O szkoło przeklinam cię za to, że mam tak mało czasu na mangi, animce i rysowanie!). A mówiąc o skracaniu to, gdy tworzy ktoś historię niech ucieka od tak szybko postępującej akcji, jak w Viva la Fifa. Myślę, że tytuł byłby bardziej ciekawszy, gdyby nie ten nadmierny dynamizm oraz takie przemieszanie z przeszłością. Również wiem, że kreska ma bardzo duży wpływ na zakup danej mangi. Osobiście uważam, że rysować może każdy, jednak jest to bardzo ciężka praca. Oczywiście talent się przydaje, ale tylko do pewnego etapu. Później to już tylko praca, praca i jeszcze raz praca nad swoim rysunkiem. Jestem ciekawa jak to będzie przy drugim tomiku, jednak po lekturze jedynki nie ciągnie mnie do tego tak jak po zapoznaniu się z innymi seriami.

Ocena fabuły: 5/10

Ocena postaci: 4/10

Ocena „kreski”: 3/10

OCENA OGÓLNA: 4/10

Stroniczki:

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Kotori