35. BASEMENT ~Lyon x Studio Yumemori

Tytuł: Basement
Tytuł alternatywny: ---
Scenariusz: Magdalena „Lyon” Lech
Rysunki: Studio Yumemori
Wydawca oryginalny: Yumegari
Wydawca polski: Yumegari
Ilość stron: 204
Data wydania: czerwiec 2013

Dwunasty luty 1769 roku. W tym dniu w niewielkim miasteczku Redlon w Anglii doszło do miejscowej tragedii. Mówiono, że pewien mężczyzna zabił trójkę swoich dzieci i samego siebie pozostawiając przy życiu tylko swoją najmłodszą córeczkę, będącą wtedy niemowlęciem. Obwiniając dzieci za śmierć swojej żony postanowił wymierzyć im odpowiednią karę, ponieważ nie widział sensu dalszego życia bez ukochanej. Po tym zdarzeniu nikt nie ośmielił się wchodzić do domu zabójcy, ponieważ rozpowiadano, że jest to miejsce przeklęte. Każdy trzymał się od tego miejsca jak najdalej, jednak do czasu...

„– Przeżyło tylko niemowlę. Dziewczynka mała jak dłoń.
– Co z nią teraz będzie?
– Pewnie trafi do miejscowego sierocińca.”

Minęło piętnaście lat. W okolicach nawiedzonego domu kręci się grupka dzieci z miejscowego sierocińca. Wśród nich jest Christina, która zostaje wciągnięta w zakład ze swoimi znajomymi. Przez godzinę musi przebywać w opuszczonym domu, wtedy zostanie spełniona jej jedna zachcianka. Kiedy już jest w środku trafia na piętro do sypialni, gdzie prawie wszystko umazane jest krwią. Jak to zazwyczaj w takich momentach bywa, bohaterka podchodzi tak gdzie nie powinna, czyli gdzie przeciętny Kowalski nie wściubiłby nosa. Za kotarą odnajduje wejście do ciemnej piwnicy, do której po chwili zostaje wrzucona przez cień z wielkim, dość przerażającym uśmiechem.

Spadając w dół Christina traci na chwilę przytomność. Gdy się budzi, widzi, że znajduje się w dość ciasnym pomieszczeniu. Po chwili próbuje wstać podpierając się na ścianach, jednak nie zauważa kwiatu przyczepionego obok do muru. Wystraszona nagłym oddziaływaniem rośliny szybko chce się wycofać, jednak ta nie chce jej puścić i zaplątuje w nowo pojawiające się pędy. Kiedy pnącza oplątują ją jak kokon, Christina myśli, że wszystko stracone. Lecz w rzeczywistości tak nie jest. Dzięki temu kwiatowi trafia do miejsca, gdzie uda jej się poznać smak szczęścia. Tylko czy nie należy za nie zapłacić?

„Nawet jeśli tylko to iluzja... Nie chcę zasypiać się i budzić. Nigdy... Bo nigdy tyle nie miałam.”

Nie zbyt wiele spodziewałam się po tym tytule, ale mówić, że jest wspaniały to trochę dużo powiedziane. Jednak jestem zaskoczona i muszę przyznać, że nadal mam mieszane odczucia co do oceny. Dlatego bez zbędnego przedłużania...

Tradycyjnie na pierwszy ogień idzie fabuła. I muszę powiedzieć, że jest to chyba najwyżej oceniona przeze mnie część tej mangi*. Tu przeżyłam zupełny szok, ponieważ myślałam, że będzie to dość klasyczny horror z jakimiś odłamkami fantasy, ale w bardzo małych ilościach. Ot co! Dziewczyna, w dodatku czarnowłosa (i jak tu nie skojarzyć) wchodzi do nawiedzonego domu, tam odkrywa piwnicę. Tyle można było dowiedzieć się z opisu na okładce, a ja trzymałam się myśli, że będą kroić żywcem bohaterkę w podziemiach. A tu zaskoczenie, ponieważ horror przekształcił się nagle w bajkę (prawie) o Czerwonym Kapturku z człowiekiem cieniem w roli złego wilka. Dlaczego skojarzył mi się Kapturek? Może dla tego, że mamy rozdziałowy spacer przez las z wróżem w roli opiekuna, a bohaterka ma wygląd małej zagubionej dziewczynki. Prócz tego w tej przedziwnej krainie spotyka chłopaka z kocimi/wilczymi uszami, który nie ma wobec niej złych zamiarów. I ostatnie skojarzenie z Kapturkiem – trochę czerwono jest w tej mandze. Uważam, że scenariusz jest wciągający i na pewno ciekawy. Gdybym czytała książkę z taką fabułą na pewno byłaby dość wysoko oceniona. Ostatnie dwa słowa: Hipnotyzuje i interesuje.

Postaci – niestety tu już trochę gorzej. Na pewno nie zapałałam sympatią do głównej bohaterki. Przynajmniej nie na początku. Nie wiem czy taki zabieg miał być celowy, ale pod koniec mangi zaczęłam jej współczuć. Christina została przedstawiona jako sierota, niemająca swojego kąta na całym świecie. Dopiero w dziwacznym świecie znajduje coś dla czego chce żyć, jednak nie potrafi w to uwierzyć i zmyśla historię swojego pochodzenia. Przez większość stroniczek wydaje mi się nieobecna, niezdarna i trochę nieokreślona. Również postaci zboczonego wróża – Grana oraz dość energicznego chłopaka o kocich/wilczych uszach – Verdeash są jakoś dorzucone ot tak. Faktem, że Christina dzięki nim poznaje ciepło rodzinnego domu, ale jednak „ni z gruszki ni z pietruszki” pojawiają się i dosłownie bez przedstawienia się osobiście Chriście (co zresztą ona też pominęła) zabierają ją ze sobą. Chociaż to teoretycznie Christa spadła im niespodziewanie z nieba. Na pewno dużym plusem będzie „człowiek cień” – zjawa Jamesa Hatlingtona. Ta postać dodała odpowiedni klimat i to „coś” czego brakowało mi w „sielankowych” rozdziałach.

Ostatni podpunkt – „kreska”. Z początku mamy piękne tła – miasteczko, domy, coś na kształt targu. Naprawdę jest bosko, jednak kiedy pojawiają się pierwsze postaci, to zaczyna kłuć w oczy. Pogubione proporcje rzucają się w oczy bardzo wyraźnie, przynajmniej według mnie. Głowy są rysowane bardzo dobrze, jednak „odcinają się” kiedy „przyklei” się je do reszty pomniejszonego ciała. Nie mówię, że ja jestem jakąś profesjonalistką jeżeli chodzi o anatomię, również robię błędy, jednak staram się je poprawiać, a jak z czymś nie mogę sobie poradzić to jakoś na razie zamaskować, a po jakimś czasie spróbować znów. Bo widząc postać dziewczyny której piersi prawie wchodzą jej na szyję, a szerokość głowy prawie pokrywa się z rozpiętością ramion nie jest zbyt dobrym „widokiem” i zdecydowanie nie cieszy oka. Pod koniec jest trochę lepiej. Tła, jak wspomniałam na początku akapitu są boskie. Mogłabym się w nie patrzeć i patrzeć. Całość historii zamknięta jest w (jak to nazywam) biało-ramkowych kadrach.

W ostatnich słowach, chcę powiedzieć, że Yumegari postarało się z wydaniem tomiku – papier jest (naprawdę) biały, a całość nie rozlatuje się. Mogę powiedzieć, że zadowala mnie to, że ktoś w Polsce próbuje pisać mangi, a Basement jest moją pierwszą polską mangą.

Ocena fabuły: 7,5/10

Ocena postaci: 5/10

Ocena „kreski”: 3,5/10

OCENA OGÓLNA: 5,5/10

Strony przykładowe:

ZA MOŻLIWOŚĆ PRZECZYTANIA DZIĘKUJĘ:

*Dałam gwiazdkę, bo mogą zaraz być komentarze w sprawie, że Basement nie jest mangą tylko komiksem robionym pod taki styl. Cóż, ja uważam, że jest. Moim zdaniem nie trzeba urodzić się Japończykiem i mieszkać w Japonii by pisać mangi. Tak samo manhwy i manhuy. U nas przyjęło się, że tak się nazywa taki komiks, więc nie wiem czemu niektórzy (dosłownie) czepiają się tego.