42. ROCK NA SZÓSTKĘ ~ Kana Watanabe – JEDNOTOMÓWKA

Tytuł: Rock na Szóstkę
Tytuł alternatywny: マシカク・ロック[Mashikaku Rokku]; Mashikaku Rock

 Autor: Kana Watanabe
Wydawca oryginalny: Shueisha
Wydawca polski: Waneko
Ilość stron: 200
Data wydania: kwiecień 2014

Gdyby od najmłodszych lat wpajano Wam, że nie należy łamać jakichkolwiek reguł, robilibyście tak? Miyako Katagawa właśnie tak miała. Jej świętej pamięci ojciec mówił, że należy przestrzegać wszelkich zasad, a wtedy w życiu nie napotka żadnych problemów. Wszystko robi tak jak chciał jej tato – dobrze się uczy, chce zostać urzędniczką i trzyma się (dość rygorystycznego) regulaminu szkoły. Jednak Miyako w swoim idealnym życiu ma coś co wykracza poza sztywne ramy zasad. Kocha grać na gitarze. Szkoła, do której uczęszcza surowo zabrania zakładania zespołów muzycznych, więc pasja dziewczyny jest tylko i wyłącznie jej małą tajemnicą. Lecz do czasu... Kiedy poproszona przez koleżankę przestawia graty klubu teatralnego, znajduje w nich gitarę i pod wpływem impulsu zaczyna na niej grać. Dopiero po chwili orientuje się, że Azuma – chłopak z jej klasy – widział i słyszał jej małe przedstawienie.

Tak przedstawia się tytułowa historia z tego tomiku – Rock na Szóstkę. Prócz niej mamy jeszcze trzy oneshoty. Jedna z nich jest trochę smutna – Hanako z ławki obok, dwie pozostałe trochę weselsze – Troje do kochania i Czemu wciąż go obserwuję?. Jednakże skupmy się na razie na opowieści o Miyako.

Jak już pisałam w szkole Miyako jest kategoryczny zakaz zakładania zespołów, dlatego Katagawa boi się, że ktoś może odkryć jej talent i posądzić o coś czego by nie zrobiła, a mianowicie założenia czy dołączenia do zespołu. Cała sytuacja zmiana się o sto osiemdziesiąt stopni kiedy to Azuma nagrywa filmik z Miyako w roli gitarzystki. Oczywiście dziewczyna nie chce aby szkoła się dowiedziała o tym zajściu i przystaje na mały szantaż chłopaka – zostaje gitarzystką w jego zespole. Według mnie cała ta sytuacja jest dość typowa jak na shoujo. Dziewczyna z ukrytym talentem, chłopak który nakrywa ją na „zbrodni”, by później przycisnąć ją do muru. Ale czego by nie mówić, ten chwyt zawsze działa. W tym momencie całkowicie oddałam się opowieści i czytałam ciąg dalszy z zapartym tchem.

A teraz wyobraźcie sobie osobę z waszej klasy, która zawsze osiąga najlepsze oceny, praktycznie z nikim nie rozmawia, na przerwach siedzi pod klasą i zawzięcie czyta podręcznik przygotowując się na kolejną lekcję. Ma zawsze „właściwe” ubranie. Niczym wyjątkowym się nie wyróżnia (oczywiście nie licząc nauki). I nagle widzicie taka osobę na scenie jak gra rockowy kawałek przed całą szkołą. W takich chwilach człowieka, że tak się wyrażę, zatyka ze zdziwienia. Właśnie taka jest nasza Miyako. Mogę do tego dorzucić jeszcze, że naprawdę kocha grać i oddaje temu całe swoje serce. Razem z chłopakami (w skład zespołu wchodzi jeszcze kolega Azumy – Nishio) poznaje całkowicie inną stronę życia. Tego mniej poukładanego, niesponiewieranego przez przeróżne reguły, bardziej szalonego oraz jakby nie patrzeć cięższego. Lecz, jeżeli można oddać się swojej pasji to nie warto porzucić to wygodne?

 

Jeżeli miałabym wybrać tylko jedną lubianą postać z Rocku na Szóstkę to chyba nie wybrałabym nikogo. Nie dlatego, że nikogo z bohaterów nie polubiłam, tylko dlatego, że nie ma wśród nich kogoś kogo mogłabym umieścić przed resztą na piedestale. Co jest miłe w tej mandze, to na pewno niedokuczliwy charakter bohaterki. Nie jest wiecznie zastanawiającą się nastolatką i nie roztrząsa jednej myśli przez cały rozdział czy dłużej. Jakby nie patrzeć jest to krótka manga i według mnie ilość rozdziałów jest wystarczająca. Nie mówię, że nie chciałabym spędzić z bohaterami więcej czasu, jednak boję się pomyśleć co autorka mogłaby nawymyślać kontynuując historyjkę. Oczywiście czekam na dalsze propozycje od pani Watanabe, ale opowieść Miyako jest dla mnie kompletna i nie potrzebuje nic więcej. Sama jej postać jest wyrazista i bardzo przyjazna dla czytelnika. O Azumie mogę powiedzieć kilka słów: cudowny, tajemniczy, przystojny, słodki, wspierający wśród lekcyjny śpioch. W pierwszej chwili myślałam, że będzie to zimna postać dyrygująca całym zespołem, lecz okazało się zupełnie inaczej. Chyba największe uznanie zdobył ode mnie wtedy, kiedy zdeklarował Katagawie, że jeżeli nakryją ją, iż jest członkiem zespołu całą winę weźmie na siebie. To naprawdę było kochane i urocze. Postać Nishio... szczerze to nie zwracałam, na niego zbyt wielkiej uwagi... Pojawiał się czasem, ale... No po prostu tam był i było dobrze. :3

Troszkę o oneshotach chyba nie zaszkodzi. Zacznijmy od smutniejszych klimatów. Hanako z ławki obok to relacja licealisty, który w dniu rozpoczęcia szkoły zauważył pewną dziewczynę. Chociaż użycie słowa „zauważył” nie jest najlepszym określeniem, ponieważ za nic w świecie nie może sobie przypomnieć wyglądu tej dziewczyny, a żeby było zabawniej nie zna nawet jej imienia, dlatego podczas swojej opowieści nazywa ją Hanako – tak jak jego pies. Dlaczego tak jak ten słodki psiak? Otóż, pewnego dnia w drodze powrotnej do domu odkrywa, że Hanako opiekuje się małym szczeniakiem, pozostawionym w parku. Potajemnie pomaga dziewczynie z pieskiem. A i jeszcze jedno, chyba najważniejsze. Hanako prawdopodobnie zmarła, a chłopak przyjął psa pod swój dach. 

Dobrze, ale dlaczego jest w tytule, że z ławki obok? W mandze nie ma bezpośrednio pokazane dlaczego. Według mnie są dwie teorie: dziewczyna w drugim roku była przydzielona do klasy bohatera (tak on nie ma imienia...), ale miała wypadek i zmarła, albo zmiany klas z lekcji na lekcje – Hanako zajmowała akurat ławkę obok chociaż mieli wtedy różne lekcje. W trakcie czytania zapomniałam o nim, dopiero gdy skończyłam tą historyjkę zaczęłam się zastanawiać dlaczego tak jest (no chyba, że Aypa czytać nie umie...). Sama autorka przyznaje, że ten pomysł był dość spontaniczny i widać, iż odcina się od innych zamieszczonych w tym tomiku historii. 

Dwie kolejne propozycje są do siebie podobne. Przynajmniej po części. W Troje do kochania poznajemy trójkę przyjaciół z dzieciństwa. Od zawsze są nierozłączni i wspierają się nawzajem. Aż raz na dachu Haruichi wyznaje miłość przyjaciółce – Natsuo. Natsuo natomiast idzie za ciosem i mówi o uczuciach skierowanych do trzeciego przyjaciela – Shusuke. Teraz tylko brakuje połączenia pomiędzy Haruichim a Shusuke i jest trójkąt jak się patrzy... Ale to jest shoujo. Nie yaoi czy inne jakieś bezeceństwa! Dziewczyna odrzuca miłość Haruichiego, lecz sama zostaje odrzucona przez Shu. Jak się okazuje od kilku dni ma dziewczynę. Chwilowo załamana Natsuo postanawia walczyć o swoją miłość, a Haruichi wspiera ją całym sercem. 

Zdecydowanie historyjka jest straszną plątaniną, ale podoba mi się z tego względu, że jest taka... realna. Nie ma tu jakiś niemożliwych sytuacji. Wszystko jest takie jak w rzeczywistości - dziewczyna starająca się o miłość i chłopak-przyjaciel zakochany w niej po uszy, który przygląda się jej poczynaniom. Na pewno czytając tego oneshota postać Natsuo może odrobinę denerwować, bo po co starać się o kogoś kto jest już zajęty, ale czy nie o to właśnie chodziło w tej mandze? Niby na wojnie i w miłości wszystkie chwyty dozwolone, ale jak na to wszystko ma zareagować Haruichi?

Ostatnia historia jest debiutem pani Watanabe. I myślę, że był to dobry debiut. Czemu wciąż go obserwuję? to opowieść o dziewczynie - Hazuki Nakano, która z niewiadomych powodów bacznie obserwuje poczynania pewnego blond młodzieńca - Yato Murakamiego. Sądzę, że to zdanie wystarczy do opisania tej jednorozdziałowej mangi. Nie ma tam jakiś mocno skomplikowanych przesłań. Po prostu dobre czytadło i naprawdę jak na debiut uważam, że dobre. Po prostu lubię takie historie i chciałabym takich jak najwięcej na swojej półce. 

Spisałam dużo tekstu o postaciach i fabule poszczególnych historyjek, więc chyba czas na „kreskę”. Od pierwszej chwili kiedy ujrzałam okładkę wiedziałam, że niesamowicie polubię rysunki pani Watanabe. Patrząc na same obrazki można poczuć pewną lekkość i swobodę rysowania. Da się samym patrzeniem, na jakąkolwiek stroniczkę, poznać nastrój mangi – miłe, odprężające, zabawne shoujo. W stu procentach jest to tytuł dla każdej dziewczyny (oczywiście, jeżeli ktoś przeciwnej płci lubi tytuły shoujo również powinien polubić ten). Co najbardziej mnie zaskoczyło to pewien „spontan”. Kreska nie jest dokładna, widać miejsca, że odrobinę za bardzo autorka pociągnęła piórkiem, albo też tuszowała co nie co na szybko. Lecz nie wydaje mi się to zbyt zauważalne i kupuje to w pełnym pakiecie. Jak już mówiłam, okładka wywiera jeszcze większe wrażenie. Akwarelowa postać Miyako jest cudna, a na niebieskim tle bardziej podkreślona – bije od niej pewien blask (albo po prostu odbiła mi się lampka w tej gładkiej obwolucie xD).

Pomału zbliżam się do końca, a na sam koniec zostawiłam sobie polskie wydanie. Nie ma co ukrywać, dla mnie Waneko jest najlepszym wydawnictwem mangowym w Polsce i uważam, że odwalają kawał dobrej roboty. Ich tomiki trzymają się bardzo dobrze oraz wygodnie i przyjemnie się je czyta. Dobrym posunięciem było to, aby wydać Rock na Szóstkę w ich dużym formacie. W ogóle całą serię Jednotomówek. Kolejnym plusem są dobrze dopasowane czcionki. Komiks wygląda elegancko i nie ma w nim niepotrzebnego bałaganu. Jedynym czym martwiłam się przy tej mandze to tytuł. Bałam się, że będzie dziwnie wyglądał na okładce, jednak nasze kochane Waneko wie co robi i polska okładka (choć prawie taka sama) podoba mi się bardziej niż japoński oryginał. Napis w ojczystym języku jednak zrobił swoje i cieszę się z efektu końcowego. Wiem, że są osoby, którym nie podoba się tłumaczenie tytułów na język polski. Ja też w niektórych przypadkach czuję się sfrustrowana (Służąca przewodnicząca – tego moje uszy nie mogą znieść...), ale taki jest wymóg oryginalnych wydawców (jak coś źle zrozumiałam to przepraszam, że mówię trzy po trzy). Więc zaufajmy naszym wydawnictwom, a przede wszystkim wierzmy w nie i wspierajmy, bo to, co dla nas – fanów, robią to naprawdę ciężki kawałek chleba. 

Tak mniej więcej prezentuje się pierwsza manga z serii Jednotomówek Waneko. Sądzę, że był to dobry krok, ponieważ wiele ludzi lubi kupić mangę, która nie wymaga co dwumiesięcznego wydobywania jakiś drobniaków spod kanap czy szukania ich po kątach na ulicach. Chociaż ja wolę czytać dłuższe serie to nie mogę powiedzieć, że ta manga w ogóle mi się nie podobała. Naprawdę ją pokochałam, chociaż nie wiem czy pobiłaby moją miłość do Ścieżek Młodości czy Dengeki Daisy. Jednak stawiam ją wysoko i z pewnością wiele razy do niej powrócę.

Ocena fabuły: 9/10

Ocena postaci: 9/10

Ocena „kreski”: 10/10

OCENA OGÓLNA: 9/10

Link do stron przykładowych: http://waneko.pl/rock/rock.swf

RECENZJA NIE POJAWIŁABY SIĘ BEZ WSPARCIA: