144. ZOO ZIMĄ ~ Jirō Taniguchi

Tytuł PL: Zoo zimą

Tytuł JP: 冬の動物園 [Fuyu no Doubutsuen]

Autor: Jirō Taniguchi

Wydawca JP: Shogakukan

Wydawca PL: Hanami

Ilość stron: 236

Data wydania JP: 2008

Data wydania PL: 2009 (czerwiec)

Rok 1966. Hamaguchi, młody chłopak, przyjeżdża do Kioto, gdzie zatrudnia się w niewielkim zakładzie tekstylnym. Wolne chwile spędza z dala od kolegów z firmy – rysując zwierzęta w zoo. Jednak jego w miarę ułożone życie zakłóca nieposłuszna córka właściciela zakładu. Co więcej, praca nie przynosi mu zadowolenia, więc gdy znajomy z Tokio mówi mu o wakacie na pewnym stanowisku, Hamaguchi rzuca wszystko i wyjeżdża do stolicy. Tam poznaje fach twórcy komiksowego i światek bohemy.

Najwyższy czas aby napisać coś nowego. Chociaż dzisiejszy tytuł nie jest z tych nowszych, bo po polsku możemy go czytać od 2009 roku, to tym bardziej autor zachęca aby się z nim zapoznać. Zoo zimą, które wyszło spod piórka znanego Jirō Taniguchiego jest dobrą pozycją aby zasmakować w twórczości mangaki. Osobiście jest to moje pierwsze spotkanie z tomikiem Taniguchiego i uważam, że jak na początek, czytało się bardzo przyjemnie.

„W wolne dni, zwłaszcza, kiedy nie jestem z nikim umówiony, przychodzę do zoo. Bynajmniej nie po to, żeby robić szkice, po prostu jakoś zawsze tu trafiam.”

Jeżeli jesteście fanami akcji, wybuchów oraz innego rodzaju dynamiki w komiksach to muszę was zasmucić. Zoo zimą jest prostolinijną i spokojną historią. Co nie znaczy, że złą. Sama lubię poczytać coś, co przyprawia mnie o szybsze bicie serca oraz potrafi mnie zaniepokoić ze względu trwogi o bohaterów. Jednak nie pogardzę czymś lekkim, gdzie główną myślą przewodnią jest przeżycie bohatera „od pierwszego do pierwszego”.  Manga Taniguchiego potrafi złapać nas do swojego malutkiego światka, chociażby tylko po to, aby dowiedzieć się czy główny bohater potrafi się uśmiechnąć (albo czy przeżyje do kolejnego miesiąca). Pokuszę się o stwierdzenie, iż Zoo zimą jest mangową obyczajówką – odrobina nostalgiczno-melancholijnego nastroju zestawiona z codziennością Japończyka. A gdy mówię o codzienności pospolitego obywatela Japonii to myślę, że większość swojego dorosłego życia poświęca pracy.

Hamaguchi poznał smak ciężkiej pracy. Jakby nie patrzeć to każdy człowiek może pracować w zawodzie, który nie jest szczytem jego marzeń, ale po prostu robi to, aby móc się utrzymać. W Zoo zimą pokazana jest droga Hamaguchiego, którą musiał przejść aby odkryć to, co może sprawić iż z początku całkiem obojętne zajęcie, może stać się czymś, co da się lubić. To co najbardziej mnie zdziwiło przy czytaniu o perypetiach mężczyzny to fakt, że jest on nastolatkiem. Nie zorientowałabym się, że Hamaguchi jest jeszcze młodziakiem, gdyby nie scena, kiedy mówi, że nie może jeszcze spożywać alkoholu (W Japonii jest to dozwolone od 20 roku życia). Oprócz tego, krótkiego epizodu nic nie mówiło o wieku bohatera.

Ogółem myślę, że główny bohater jest bezbarwny. Spowodowane jest to zapewne uczuciami jakie obwarowały go naokoło. Podczas czytania wypowiedzi bohatera da się wyczuć lekki smutek oraz przede wszystkim samotność i zagubienie. Niby dobrze dogaduje się z kolegami z pracy, ale jednak nadal sam wychodzi do pobliskiego zoo, co jak twierdzi jest kwestią przypadku. Tam oddaje się pospolitemu zajęciu jakim jest rysowanie. Jego życie zmienia się, kiedy poznaje córkę swojego pracodawcy – panią Ayako. Od tego momentu Hamaguchi zaczyna po trochę nabierać barw.

Dla mnie najlepszą częścią Zoo zimą była część powiązana z pracą Hamaguchiego nad mangami, czyli prawie większość komiksu. Z początku myślałam, że będzie to historia o kimś, kto zanurzył się aż za bardzo w mangowym świecie. Okazało się, że jest z goła inaczej. Dowiadujemy się, znów przypadkiem, że Hamaguch od dziecka chciał rysować komiksy. Wierzcie mi, nie można tego powiedzieć o tym Hamaguchim, który przychodził prawie codziennie do zoo tylko po to, aby porysować zwierzęta. W miarę czytana coraz bardziej poznajemy bohatera i to od stron, o jakie ciężko jest go w ogóle posądzić. Kończąc czytanie Zoo zimą, poczułam, że nie chciałam jeszcze kończyć swojej przygody z Hamaguchim. Co tu wiele mówić, po prostu manga się rozkręciła.

Pasuje wspomnieć troszkę o stronie artystycznej komiksu. Nie powiem, żeby to było najprostsze zadanie, zwłaszcza przy ocenie tytułów kultowych autorów. Pierwszy raz spotkałam się z nazwiskiem Jirō Taniguchiego kiedy pisałam pracę na Olimpiadę Artystyczną. Od tamtego czasu zasiało się we mnie poczucie, że pasuje zapoznać się z klasykami trochę bliżej. Ale przejdźmy do rzeczy. Kiedy przeglądam Zoo zimą mam wrażenie, że w rękach mam zachodni komiks, nie mangę. Powołując się na moją wiedzę, myślę, że nie jest to jakiś duży błąd. Taniguchi tworzył w czasach kiedy Japończycy nadal fascynowali się zachodem, przede wszystkim chcieli upodobnić się do naszego stylu. Taniguchiemu to wyszło. Chociaż nadal jest w tym zamknięty duch mangi.

Taniguchiego nie da się pomylić z innym mangaką. Ma swoje „przyruchy”, które wydają się trudne do skopiowania. Najbardziej charakterystyczną częścią są postawy postaci. Odwzorowywane na rzeczywistości ludzkie sylwetki dobrze wpasowują się w szczegółowe tła. Tak jak wspomniałam wcześniej, nie ma tu gwałtownych zwrotów akcji, czy niesamowitych wyczynów. Spokój oraz stoicki nastrój mangi został podkreślony przez bark efektów oraz zestawianie idealnie prostokątnych kadrów.

Niestety linia Taniguchiego nie jest w moim guście, jednak w jakiś dziwacznie pokręcony sposób rozumowania mi się spodobała. Nie odrzuca mnie od tytułów autora, co tylko dobrze może mówić o kunszcie Jirō Taniguchiego jako artysty.  

„Do szczęścia wystarczyło, że tych, jakby nie z tej pory roku, ciepłych promieniach słońca, byłem z nią. Gdybym mógł, tak jak w moim komiksie, uratować ją z tego szpitala... Właśnie o tym wtedy myślałem.”

W tej recenzji poświęciłam mało uwagi opisywaniu innych postaci, prócz samego bohatera. Postąpiłam tak celowo, ze względu na to, że jest ich dość sporo, a o każdej z nich dowiadujemy się tylko kilka niezbędnych informacji. Większość z nich jest tak jakby tłem do tego, aby móc opowiedzieć historię Hamaguchiego. A tą czyta się bardzo dobrze. Do tego przyczynia się także wydanie. Manga jest sporych rozmiarów, bo aż A5. Dodatkowo papier na jakim wydrukowano jest kredowy, a nie zwykły offsetowy. Nie zabrakło też drobnych błędów, takich jak brak krótkiego słowa, czy przekręconej literki, ale jakoś zbagatelizowałam ten probelm(ik). Moja uwagę przykuła literówka (choć w tym przypadku chyba powinna być to „cyfrówka” X’DD) w opisie tomiku na tylnej części okładki. W mandze, jak i na stronie wydawnictwa, jest podane, iż czas akcji mangi rozpoczyna się w 1966 roku, a okładki natomiast wynika, że jest 1996. Niby tylko cyfra przekręcona do góry nogami, a 30 lat różnicy.

Podsumowując. Zoo zimą czytało się przyjemnie, nawet mimo kilku błędów. Jestem zadowolona z lektury tego tomiku, ponieważ w końcu miałam styczność ze sławetnym Jirō Taniguchim, na którym się nie zawiodłam. Wiedziałam o tym, że jego prace głównie będą skupiać się na życiu codziennym Japończyków, dlatego, też nie wyobrażałam sobie, że odnajdę tu jakieś niestworzone dziwadła. Jednak nawet mimo tego nastawienia, byłam zdziwiona spokojem tytułu. Co tu dużo pisać... Mamy jesień, a w takie chłodne dni najlepiej nic nie robić tylko siedzieć w domu pod kocem i zaczytywać się w książkach czy mangach. A Zoo zimą nie jest powalającym tytułem, za to jest dobry na trochę stoickiej rozrywki.

Ocena fabuły: 7/10 (bardzo dobra)

Ocena postaci: 7/10 (bardzo dobre)

Ocena „kreski”: 6/10 (dobra)

OCENA OGÓLNA: 20/30 (67% - nieprzeciętny pomysł)

                                  

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Hanami!

Nie będę pisać żadnych wytłumaczeń na ten zastój, po prostu czasu brakło. :’) Mogę jedynie przeprosić. Jednak podczas tych kilku(nastu) dni rozplanowałam sobie to co mam jeszcze do napisania i myślę, że jakoś dam radę to wszystko ogarnąć. Cóż. W praniu wyjdzie. Jak na razie planuję dodawać recenzje w dwa dni: poniedziałki i piątki. Jak na razie recenzje artbooków będą pojawiały się ot wielkiego dzwonu...