186. GANGSTA #1 ~ Kohske

Tytuł PL: Gangsta.

Tytuł JP: GANGSTA, ギャングスタ

Autor: Kohske

Wydawca JP: Shinchosha

Wydawca PL: Waneko

Ilość stron: 194

Data wydania JP: 2011

Data wydania PL: 2016 (luty)

Ostatnimi czasy czuję bardzo silne przyciąganie do tytułów, gdzie można zażyć trochę niebanalnej jatki. Może to przez to, że podświadomie nie mogę się już doczekać na Civil War, albo po prostu mam ochotę odetchnąć od spokojniejszych, bardziej merytorycznych lektur. Z pomocą przyszedł mi tytuł, o którym przez jakiś czas było głośno, a którego to ja pozwoliłam sobie odpuścić... Teraz wiem, że był to błąd, ponieważ Gangsta – bo o tej mandze tutaj mowa – jest tytułem, który muszę mieć na swojej półce.

Można powiedzieć, że Nick i Worick prowadzą specyficzną firmę deratyzatorską. Ot ktoś dzwoni z problemem, a Specjaliści mają się go pozbyć. Tylko, że szczury i inne robactwo jakim się zajmują jest odrobinę większych rozmiarów. A takiego „badziewia” jest dość sporo jak na jedno miasto. Zresztą co się dziwić, skoro w całym mieście rządzi mafia? 

Pewnego dnia dostają robotę od komisarza. Nic nadzwyczajnego zwykła „likwidacja problemu”, który może w przyszłości przynieść dużo większe komplikacje. Przy okazji dowiadują się, że zamieszana jest w to znajoma-nieznajoma prostytutka, która – według zlecenia policjanta – również wciągnięta jest na listę. W ten sposób Alex – bo tak nazywa się kobieta – rozpoczęła swoją przygodę u boku Specjalistów.

Postać Alex jest istotna, bowiem dzięki niej możemy poznać po trosze świat do jakiego należą Specjaliści. Co prawda pierwszy rozdział za wiele nie mówi o tym, co znajduje się w dalszej części komiksu, ale jest na tyle ciekawy, że chce się kontynuować śledzenie historii Nicka i Woricka. Przede wszystkim najbardziej muszę pochwalić klimat jaki posiada manga – zaułki, proste budynki oznaczone odrobinę zębem czasu, stroje bohaterów i wiele, wiele innych szczegółów, które pomagają nam odczuć tę niesamowitą atmosferę. Do tego jeszcze dochodzą jatki i dialogi, które podciągają tylko poziom komiksu. I chyba to są dwie najważniejsze rzeczy, przez które ten tytuł stał się w moich oczach interesujący i zachwycający.

Co do samej fabuły to, po przeczytaniu tego tomiku, mam wrażenie jakbym była na samiusieńkim początku. Po prawdzie dowiaduję się, jakimi prawami rządzi się świat przedstawiony w Gangście, kim mniej więcej są Nieśmiertelnicy i jakie umiejętności oraz jakich znajomych posiadają Specjaliści. Lecz jak dalej potoczy się może fabuła? Tego nie jestem w stanie w ogóle przewidzieć. Pod koniec jedynie pojawia się słowo „Twilight” jako nazwa dla jakiejś grupy osób zamieszanych w „nieszczęście” nieśmiertelników. Ale o co dokładnie chodzi? Mam nadzieję, że kolejne tomy zdradzą trochę więcej szczegółów.

Mimo takiego małego niedopowiedzenia, to fabuła mnie wciągnęła. Sceny akcji, czyli po prostu bijatyk i strzelanin, były dla mnie ciekawe i choć wiedziałam, że bohaterom nic się nie stanie i mają swoje „asy w rękawie” to często w głowie pojawiało się ciche „WOW!”. Cóż, zapowiada się świetna seria. 

Kolejne „WOW!” należy się za postaci. Nicolas Brown jest głuchy, jednak nie przeszkadza mu to w byciu jednym z najlepszych Nieśmiertelników w mieście. Być może nie widać tego po nim, ale kiedy już zostanie spuszczony ze smyczy zaczyna się współczuć jego przeciwnikom. W dodatku żadna rozmowa nie jest dla niego problemem – sokoli wzrok w połączeniu z umiejętnością czytania z ust sprawia, że Nick staje się jeszcze bardziej przerażającą, a zarazem fascynującą postacią. Worick natomiast jest tak jakby uszami Nicka na co dzień. Jednak to nie znaczy, że stoi on w cieniu potężnego Nieśmiertelnika. O niego nie trzeba się zbytnio martwić, ponieważ sam umie sobie doskonale poradzić. Być może żigolak i dowcipniś, ale też ma ten groźny błysk w oku.

Nick i Worick są tak wspaniali, że mam ochotę wyciągnąć ich z tej mangi i postawić na półce... Po prostu widać, że autorka dużo pracowała przy samych postaciach. Jednak najlepszą rzeczą, patrząc na bohaterów, jest ogólne poczucie tajemnicy. Oczywiście mocniejszy nacisk jest postawiony na Specjalistów – przewijają się obrazy z nieszczęśliwych przeszłych zdarzeń, które w jakiś sposób sprawiły, że Nick i Worick trzymają się razem. Mniejszy nacisk jest na samą postać Alex, która – wg mnie – jest kolejną osobą z grona bardziej tajemniczych. Chyba, że jej los po prostu był złą passą i przypadkowo trafiła do miasta mafii. Ale nie można powiedzieć, że ona nie jest ciekawą postacią. Być może teraz jest odrobinę wyblakła, bo w świetle reflektorów stoi Worick z Nicolasem przy boku, jednak mam wrażenie, że i ona może mieć swoje pięć minut.

Oczywiście postaci drugoplanowe, tak jak komisarz Chad i jego przydupas Cody oraz doktor Theo i Nina też są ciekawymi postaciami. Dodają całości tego gangsterskiego smaczku, albo jak to woli sobie na to spojrzeć – są wisienką na gangstersko-mangowym torcie.

Nie lada gratką jest również strona wizualna. Ja poddałam się czarowi rysunków Kohske na samym początku. Idealnie wpasowują się one w gatunek mangi oraz w moje gusta. Kreska jest jakby twarda, ale momentami linie są płynniejsze. To jest jedna rzecz, która mi się tutaj spodobała. Druga są kompozycje i kadry. Z tych najbardziej upodobałam sobie te, gdzie patrzymy na pokój Specjalistów jakby z sufitu, a skrzydła wiatraka na suficie zasłaniają odrobinę sceny. Innym na przykład jest moment, kiedy Alex zaczyna strzelać do truchła, a jeszcze innymi kadry, które ja nazywam po prostu „klatkami” jakby z filmu. Uwielbiam takie zabiegi, dlatego nie mogę pozostać tutaj na to obojętna. Rozplanowanie kompozycji oraz styl rysowania upoważnia Kohske do kandydatury do mojego panteonu mangaków. 

Na sam koniec zostawiłam sobie jeden jedyny minus, który bardzo mnie zasmusił. Mianowicie sposób mówienia Nicka, a przynajmniej odwzorowanie tego na stronach komiksu. Są momenty, kiedy głuchoniemy przemawia normalnie i kiedy miałabym go słyszeć w rzeczywistości, na bank nie mówiłby wyraźnie i pięknie. Waneko postanowiło załatwić sprawę za pomocą kwadratowej czcionki, ale dla mnie było to za mało. Równie dobrze mogę pomyśleć, że Nick tak naprawdę się zgrywa ze swoją głuchotą i po prostu ma ochrypły, nieprzyjemny głos. Dlatego kilka przekręconych sylab czy zgłosek byłoby mile widziane. Wiem, że to może być kłopotliwe do wymyslenia, ale jak da się oddać seplenienie dziecka to i to powinno być w jakimś stopniu oddane. Z ciekawości poszukałam na YT fragmentu z anime czy mowa głuchoniemego została tam oddana realistycznie. Był to strzał w dziesiątkę dla mnie i strzał w kolano dla wydawnictwa... (kto chce niech sobie posłucha: https://www.youtube.com/watch?v=_J-Ug-_GtyY)

Ostateczne podsumowując. Ten minus, który sprezentowała mi edycja polska nie przestraszył mnie aż tak bym nie zbierała Gangsty, jednak zasmuca mnie to, że dzieją się takie rzeczy. Do większości jestem nastawiona tolerancyjnie, bo niby da się przeczytać, ale skoro można coś zrobić lepiej to chyba warto się postarać? Żigolak i Nieśmiertelnik sprawili, że zakochałam się w tym tytule – bo fabuła jest pierońsko ciekawa, postaci interesujące i z charakterkiem, a kreska po prostu doskonale dopełnia całość i dobrze wygląda. Czego chcieć więcej od mangi? Tylko kolejnych tomików.

Ocena fabuły: 10/10 (arcydzieło)

Ocena postaci: 10/10 (arcydzieło)

Ocena „kreski”: 10/10 (arcydzieło)

OCENA OGÓLNA: 30/30 (100% - najlepsze z najlepszych)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Waneko!