140. SERVAMP #1 ~ Tanakastrike

Tytuł PL: Servamp

Tytuł JP: SERVAMP-サーヴァンプ-

Autor: Tanakastrike

Wydawca JP: Kodokawa

Wydawca PL: Studio JG

Ilość stron: 178

Data wydania JP: 2011

Data wydania PL: 2015 (maj)

W życiu spotykają nas niespodzianki. Jedne są lepsze, drugie gorsze. Zdarzają się też takie, które są tak dziwaczne, że ciężko je określić czy są one dobre czy złe. Tak właśnie czuję się po przeczytaniu Servampa od Tanaki Strike. Autorki, która pod osłoną shounena stworzyła shoujo. Ale wszystko po kolei...

Mahiru Shirota jest piętnastolatkiem z zasadami. Nienawidzi się z niczym użerać. Po prostu wszystko ma być proste i jasne. Pewnego dnia idąc ulicą zauważył porzuconego, bezbronnego kotka. Aby zachować spokój ducha i nie żałować tego, że nie pomógł puchatej istotce, postanawia zabrać zwierzaka z ulicy. Wtedy jeszcze nie wiedział, że od chwili przygarnięcia kociaka jego dotychczasowe życie wywróci się do góry nogami. Okazuje się bowiem, że ów kot jest servampem – wampirem, który może zawrzeć kontrakt z człowiekiem. W dodatku jest to chyba najbardziej leniwe stworzenie na całej ziemi! Mahiru przez znajomość z wampirzym obibokiem zostaje wplątany w wojnę między krwiopijcami. Nie ma to jak wpaść z deszczu pod rynnę...

To co zdecydowanie dostarcza nam Servamp to ogromna dawka humoru. Momentami wręcz jest on przytłaczający, ale taki urok tego shoujo... Tak dobrze czytacie. Servamp jest zaliczany do kategorii shoujo. Z jakiego powodu? Jeszcze tego nie odkryłam, ale takowy musi pojawić się później. W każdym razie przejrzałam, wszystkie znane mi strony internetowe, gdzie mogłam sprawdzić tę informacje i na każdej było zaznaczone, iż Servamp jest przeznaczony dla żeńskiej widowni. Po części nie dziwię się. Jest tu mnóstwo gadaniny, żarcików poziomu betonów, a większość postaci jest chłopakami. Gdy się tak dłużej zastanawiam, to w całym pierwszym tomików, prócz przechodzących w tle pań, pojawiła się tylko jedna postać kobieca. Ten fakt mnie nie zadziwia, ponieważ Tanaka Strike przed wydaniem Servampa zajmowała się pisaniem yaoiców (możecie sobie sprawdzić to TU). Więc aby nie odbiegać zbyt daleko od grona dla jakiego pisała, postanowiła napisać shoujo w klimacie typowo shounenowym? Zdecydowanie Japończycy pod względem mangi czasem myślą nie szablonowo.

No dobrze, ale jak wypada jakość Servampa? Fabuła nie jest skomplikowana. Główny wątek jest prosty. Jest chłopaczek, który przez przypadek wpada po uszy w bagno, o którym wcześniej nigdy nie słyszał. Po kilku kwestiach wyjaśnienia, dowiaduje się o istnieniu siedmiu servampów plus jeden, który jest „dodatkowym bratem” – oczywiście jest to postać złego, wampirzego psychopaty, chcącego wywołać wojnę w całym wampirzym światku. Piętnastolatek zamiast skorzystać z szansy wycofania się z zapowiedzianej krwawej jatki, postanawia odgrywać bohatera – chce uratować wampiry, ludzi i całe życie na ziemi. Chociaż wieje od tego tytułu schematycznością, to i tak mnie oczarował i wciągną to swojego pokręconego świata. Akcja mangi ma dobre prowadzenie, czytelnik nie gubi głównego wątku pomimo licznych „śmiechowych” wtrąceń. Wszystko ma swoje wyjaśnienie, przyczynę oraz skutek, a postaci, chociaż oddają wrażenie mało skomplikowanych, skrywają tajemnice. Pod względem fabularnym jest to naprawdę przyjemna manga.

Wśród tego co spodobało mi się najbardziej w Servampie znajduje się m.in. ciekawe zastosowanie dla postaci wampirów. Myślałam, że tytuły z tymi istotami nie będą w stanie mnie już zaskoczyć, a jednak pojawiało się dla mnie coś nowego – servamp. Jak już wspomniałam manga mówi, że istniej siedmiu servampów. Na każdego z nich przypada jeden z siedmiu grzechów głównych. Jednak jest jeszcze jeden, o którym nikt nie słyszał, a przez którego jest całe zamieszanie. Ten motyw mi się bardzo spodobał. Ale jest coś, co trochę odebrało blasku Servampowi. Mianowicie humor. Miała to być jedna z głównych broni na potencjalnych nabywców, ale jak dla mnie trochę tego było za dużo. Rozumiem komedia ma prawo mieć więcej żartów niż przeciętny shounen/shoujo, ale po przeczytaniu połowy tomiku miałam już dość. A w drugiej części było tego dużo więcej. Co za dużo to nie zdrowo.

Co tyczy się zaś postaci to jest to sprawa mocno indywidualna. Myślę, że każdy znajdzie swojego ulubieńca. Moim stał się Kuro – wampirzy kociak. Wśród swoich braci jest znany jako Sleepy Ash (Na początku przeczytałam, że Ślepy...). Jest on uosobieniem lenistwa, jednego z siedmiu grzechów głównych. I chyba pod tym względem go lubię. Bo gdybym miała takiego wampira obiboka, to razem z nim mogłabym siedzieć w domu i nic nie robić. Oczywiście dobry efekt zrobiła też postać Tsubakiego – pana wielkie zło. Reszta jak na razie albo jest dla mnie znośna, albo trochę irytująca.

Pasuje napisać również kilka słów o kresce. Nie obeszło się bez kilku skojarzeń, a pierwsze z nich brzmiało Deadman Wonderland. Drugie Soul Eater. Momentami zamiast Mahiru widzę Gante. Ogółem postaci Tanaki Strike mają w sobie coś z DW. Może mam takie wrażenie, ponieważ kreska, jaką operuje autorka, jest jak najbardziej poprawna i typowa dla mangi. Zdecydowanie jest wiele autorów rysujących w podobny sposób, i mających niektóre pociągnięcia na tyle podobne, że od razu porównujemy go z tytułem jaki już znamy. Wydaje mi się, że mangaczka nie wnosi niczego nowego w zakres artystyczny mangi. Sceny walk są dobrze skadrowane, ogółem jest zawarta przyjemna dynamika, a buzie bohaterów są przyjemne dla oka. Po prostu kreuje taki świat, jaki przeciętny otaku jest w stanie polubić.

Servamp jest dla mnie finansowym orzechem do zgryzienia. Niby chciałabym zbierać tę serię, ale jest coś co mi mówi, aby na razie się wstrzymać. Na pewno nie jest to tytuł, któremu już na samym początku powiem nie, ponieważ mimo swojego dziwnego, „shoujo” klimatu, jest ciekawą mangą akcji z dobrym pomysłem. Prócz Fullmetal Alchemist nie spotkałam się jeszcze z motywem siedmiu grzechów głównych, tym bardziej połączonym z wampirami. Poza tym jest to jedna z tych mang, które czyta się bardzo przyjemnie, nawet jeżeli żarciki są na poziomie betonów. Tłumacz oraz redakcja dobrze sobie poradzili ze swoim zadaniem. Naprawdę dużo aspektów przemawia do mnie, aby zacząć zbierać tę mangę, ale niestety, mój portfel na chwile obecną ledwie wyrabia...

Ocena fabuły: 8/10 (rewelacyjna)

Ocena postaci: 7/10 (bardzo dobre)

Ocena „kreski”: 8/10 (rewelacyjna)

OCENA OGÓLNA: 23/30 (77% - bardzo dobre)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu StudioJG oraz Yatta.pl!